բարևներ, սիրավառ ոսկի ժպիտով բարևներ: Մեղադրանքներ, խոստովանանքներ, կրակ ու բոց երազներ, զոր արտահայտող բառը ոչ լեզվի վրա կա, ոչ գիրքի մը փաթը, ծրարվուկ, ամենքը ան իրենց լուսնակ քեռիին, ծերուկ լուսնակ քեռիին ծիրանափայլ փեշը նետելով թեթևցած, մխիթարված՝ անկողին կմտնեն։
Ժամերը կսահին մեղմով, հարդագողը, յոթնաղբյուրը ալ նույն տեղերը չեն երևնար: Իրիկվա թեթև հովերը հոգնած, ուժաթափ հոն կանաչ տերևներուն ծոցը, թաղին քնացողներեն աղվորին ծոցը, իրենք ալ աղաչողի փսփսուքներով, հանգիստ մը կփնտռեն։
Արթուն մնացողը այն բուն է, կերևա, որ այն կողմը լքված ավերակի մը ամայությունը կուլա, այն ծղրիթները, այն «գիշերի ձայները», որ մանկանց օրաններուն ու պառավանց անկողիններուն համար գինովցնող քներգը կերգեն։
Տանիքին անդիի ծայրեն, այն անշարժացած անկողիններու շարքը, ծալվող, ճմռթկվող վերմակի մը զգույշ, մեղմիկ դբռտոցքը կլսվի անձկոտ, անհանգիստ շարժումի մը նշանները կան այն կողմը։
Այն կողմն ալ աղջիկ մըն է քունին դեմ ոգորողը, երեկ ալ, այսօր ալ արթուն կմնա, կսպասե, որ իր սիրած տղուն հարենը կալերուն դիեն, մեյ մըն ալ լսե, այն ձայնը, մեյ մըն ալ առնե ու խրե իր էրած հոգիին մեջ ու այնպես նետե իր գլուխը բարձին։
Ամեն գիշեր, երբ արար աշխարհք քուն կըլլա, հոն լուռ ցվիքներուն եզերքը, դաշտերուն այն սիրահալ աղջիկն է, որ «թարթիչ վրա չի բերեր», արթուն, միշտ արթուն, երկու քուրվըտոց խորհուրդ կհարցնե, օր մըն ալ անոնք իրենց ցավերն ալ ունեին, իրեն պես բռնի նշանվածներ՝ չսիրածներուն հետ։ Ինք ալ հիմա այն տեսակ տարտով մը կմրկվի, «փախի՞լ իր ուզածին հետ՝ թե ճակատագրին համակերպիլ»։
Աչքերը սևեռած շեշտ ան երկու քուրվուկներուն, ականջն ալ կալերուն կողմը, իր սիրած տղուն կողմը, կսպասե երկար, գիշերին բոլոր մթությունը իր հոգիին մեջ լեցնելով, կսպասե երկար իր անկողնին մեջ քարացած պատասխան մը, արձագանք մը իր թնծկանքներուն — երբե՛ք, երբե՛ք։ Ու խեղճ աղջիկը այսօր ավելի ջախջախված քան երեկ, կուրծքը գիշերի հովին առջևը բաց ձգելու վիճակին մեջ կդնե հուսահատ, հովին հյուրընկալը կըլլա, ատ հովը շունչը գուցե իր սիրած տղուն, իր բամպակ լանջին վրա կսեղմե,
