մոտը: Վարդապետը Պատրիարքարանեն քեն ըրած էր, քահանան ալ իրեններեն ցաված՝ ծառաստանի վեճերու հետևանքով մը, երկուքն ալ պապականություն ընդունելու որոշումին հանգած էին։
Ավագերեցը հետևաբար, շատ ավելի ինքն էր, որ մինակ կմնար այն երևույթներուն հանդեպ, մինչև իր երիկամունքներեն խշխշացողը։ Իսկ մյուս իր պաշտոնակիցները,― որոնք հասարակ գեղջուկե մը զատվելու համար ոչինչ ունեին իրենց ներսովն ու դրսերևույթովը,― անոնք ալ ահա իրենց խոստովանաորդիներուն տեր մնալու գորովանքով, դեռ եթե վերջին միջոց մըն ալ կրնային խորհիլ, ան էր, որ շաբթվան մեջ մեկ-երկու անգամ ծխատուներեն առաջավոր ճանչցված դեմքերը տուն հրավիրելով, անոնց ի պատիվ ճոխ-ճոխ սեղաններ կսարքեին, որ ատեն, խնծղոտ վարձկաններ, գինին երեցկինին ձեռքով խմողը իր զվարթ կափկափներուն մեջ, հյուրընկալ տերտրուն կռնակը կծեծեր, անոր երեսին անգամ մըն ալ ըսելու կամ իր տաներեցը անգամ մըն ալ վստահացնելու, թե բոլոր գեղն ալ եթե հավատքն ուրանա, ինք վերջինը պիտի մնա։ Երդում սուրբ բաժկիին վրա, երդում մանավանդ այն լոս հացին վրա, որ ինք վերջինը պիտի մնա։
Ու հաճախ գինիով ողողուն այդ սեղաններուն վրա, փրոտի մը ներքին ու արտաքին տարօրինակությունները զարմանքի ու հեգնության առարկա եղած՝ խոսքին հետ մինչև լույս առավոտ, բղողին ալ տակը կբերեին։ Անոնց համար տարօրինակ որ՝ Աստուրին Այրոնը՝ երեկվան հավգողը, սուրբերուն բարեխոսություն կուրանա, տարօրինակ, որ մրուր ծծող Թ.–ենց Թումիկը գինին օձ ըլլիլը կքարոզե։ Պահքն ի՛նչ է, պատարագն ի՛նչ է, մեռոն, մկրտությունն ի՛նչ է, ասոնց վրա խոսող տնօրենն ալ այն Մելխասը, որ վեց ամիս առաջ, աղբորը որբը, մորմե մերկիկ՝ տունեն դարս քշելու անգթությունը կընե։
Դեռ ինչե՜ր, ի՛նչ տարօրինակություններ, որ ան Տեբոյենց բակերը աղոթելու վազող փրոտի մը հոգիով նորոգվածի մը հատկանշությունը կոսկեզօծեին։
Անգամ մը, ակնարկված այն տարօրինակ նորույթներու կարգին, գլուխգործոց մը ցուցադրելու համար, եկեղեցիեն հեռացողներն ի՞նչ կրնային ընել ուրիշ, որուն ան ատեն մենք ալ մեր պզտիկի
