մայրն ու խոշորը չէի կրնար զանազանիլ, գիտեի արդեն, բայց…
— Բայց քար մի՛ ըսեր գոնե, սիրելի՛ս, շաքար ըսե, մեղր ըսե, ըսէ ինչ որ համ ունի քաղցր։
— Փեք աճայիպ մարդ, շա՛տ թոաֆ, ասոր անանկ կերևնա, թե շատ ուռեցուցեր ես, ե՞րբ քեզի հետ խոսքի բռնվողը շունչ կրցեր է առնել։
— Մտիկ ըրե։
Աս նոր տարիեն սկսած դպրոցի պյուտճեն լայնցնելու ձեռնարկ մը ընենք կրթական տարեվճար մը ինչ չափով ալ ըլլա, մենք գիտենք թե՝ տարիին մեջ շատ մը ավելորդ ծախքեր ունինք, կընենք, որոնց ետևեն ապա երկնցուցած ախ ու վախերնիս պատուհանին ապակիները կոտրտող հովերը շիներ են։ Իսկ ան, որ հիմա օգտակարին համար կառաջարկեի, հոգիի համար ալ անբացատրելի հաճույքը պիտի ապահովե։ Ուրիշներե լսած եմ բավական, հիմա ձեզ ալ ցանկին մեջ, սիրելի՛ս։
— Աղեկ կըսես, ամմա՜, աղբար…
— Աղեկ, աղեկ, իմ խորհածներուս ոչ մեկը վատ, ոչ մեկը ջուր նետելիք, բարի կամեցողություն մը ու բավական կլլար։ Դպրոցին համար աս նոր տարին նոր ծախքեր մը կգուշակվին։
— Բարով կըսես, ամմա՜, խուզում…
— Դպրոցին շենքը նեղնալ սկսեր է, լայնցնելու անհրաժեշտ պետք մը… Մյուս կողմեն անանկ կլսվի, թե դասատուներն ալ ֆիզիկայի ու կարգ մը ուրիշ դասերու գործնական փորձերուն համար օտար դպրոցներու դուռները մուրացիկի ստվեր մը կքաշեն ետևնին, գործիք կմուրան, ան օտարներն ալ շատ դեգ խոսքերով կմերժեն մերիները, ասոնք ալ լսա՞ծ էիր։
— Կըսես, ամմա՜, էֆենտիս…
— Էֆենտիս, աղաս ալ դուն պիտի ըլլաս, քրիստոնյա եղբայր, պայմանով, որ ամոթի կարմիր մը բաժնենք մեջերնիս։ Աստծու սիրուն, կուզես սա վայրկյանին դուն ալ քու ուզած ծանրությունդ, քարդ իմ կռնակս բեռցիր։
Հիմա կանդրադառնայի՞ր թե՝ ես քարը ո՛ւր կսիրեմ պահել։ Սա ըսել կուզեի, թե դուն քու հինգ տալու ատենդ, հրաման ընեիր, որ ես ալ իմ տասս տայի։
— Աղեկ շեքքեր կծամես, ամմա՜, ա՜ պապամ…
