— Ինչե՜ր, ինչե՜ր, աղա Գրիգոր, էֆենտիս, ի՛նչ պետքեր, ի՛նչ պակասներ, քաղաք մը, ամբողջ հասարակություն մը՝ մենք տակավին աղջիկներու դպրոց ալ չունինք։
Մեր աղջկները, մեր մանչերը, մենք ամենքս ամեն պարագայի տակ գիտեի՞ր, թե ի՛նչ լեցուցեր գավաթը ու կխմենք ամեն օր, դուն թերթ կառնե՞ս ձեռքդ, երբեք լսելու կըլլա՞ս այն խոսքերը, որ մեզի ուղղակի մեր հասցեին կնետեն, այդ գավառը այլասերված մըն է կըսեն, եկեղեցիին ինչպես անոր դպրոցին մեջ, մնացածը ոչնչության հավասար մռայլ պարապը կերևա հետզհետե։
Ու անանկ ալ չէ՞ մի, լուս. ժողովուրդը ո՛ւր կվազե կիրակեի առավոտը, հայ պզտիկներն ալ լուր օրերուն դեպի ո՛ր դպրոցներու կողմ «հորդան կուտան»։ Առաջքն առնեինք սա վիճակին, մերիններին տեր մնալու համերաշխ համաջան փորձն ընենք, աս տեսակ փորձ մըն ալ դրամով կըլլար, եղբայր, դրա՛մ, դրա՛մ, դրա՛մ։
— Ա՛խ, աղա դրացի էֆենտիս, իրավ, որ շատ շիտակ կըսես, շատ բարով կճառես, ամմա, գառնուկս, պոյիդ խուրպան…
— Խոսքն երկար, քիչ մը երկար ձգե, եղբա՛յր. ատ ամման, ատ կըսեսները անանկ գռեհիկ հանգեր մըն են, որ բնավ չեն հարմարիր մեր սա երգածին, լայն բաց բերանդ, սանկ ոգևորող պատասխան մը դուն ալ։
— Շնորհիվդ բերան ալ ունիմ, պատասխան ալ, ամմա՛, պապուկս, դուն չես հասկնար — Դուն միայն ըսելու եղիր, վստահ եղիր։
— Վստահ ինչի՞։
— Վստահ եղիր կըսեմ, որ դուն եթե ձուկ ըսես միայն, ես գետն ու ամբողջ օվկիանոսը հասկնամ։ Խոսք ըսե, երկար ըսե, ինչպես կխնդրեի, քիչ մըն ալ ժիր հանե ձայնդ, հնչուն սոլո մըն ալ դուն լսցուր։
— Սոլո՜… ատ ինչ (բռնազբոս քրքիջ մը) էյի էա, որ ան ատենն ալ ըսեմ բամբասես թե՝ էֆենտին, Գրիգորը, թախըմ մը լոլոներ կարդաց գլխուս, իրավ որ, լավ ճարպկություն։
— Հիմա, եղբա՛յր, անանկ կըմբռնվի թե՝ դուն մեզ ափաշկարա հիմարի, ախմախի տեղ կդնես, է՛հ…
— Չէ՜, քավ լիցի ըսե, մեղա ըսե, մենք ալ մարդ ենք զահար, խուզո՛ւմ։
— Մարդ եք, մարդ ենք, հրամեր եք, ես ատ խոսքը առաջ ըսի, ուրիշ ի՞նչ, տես թե՝ ուրիշներ ինչպես կծախսեն. ինտոր կփռվին, ու մեր տեղերը կնեղցնեն։
