Ո՞ր դէպքում է ճիշտ գրախօսը, ո՞րն է նրա ճշմարտութիւնը, այս հարց-հանելուկները թողնում ենք ընթերցողի խղճին։
Յարգանքով՝ Մ. Սարգսեան»։
Գրողները էթիկան յարգելով պէտք է խօսին իրարու հետ, ինչպէս հոս՝ Մ. Սարգսեանը։ Փաստերով խօսիլն է ճիշդը։
Մկրտիչ Սարգսեանը իր կնոջ՝ Էլենա Դաւթեանին յղած է զարմանալի յարգալիր բանաստեղծութիւն մը, որ վերջ գտած է այսպէս.
|
Բանաստեղծը կը խոստովանի իր նրբանկատ չըլլալը կնոջը հանդէպ։
Խիզախութեան, ճշմարտութիւնը պաշտպանելու այլ օրինակ, որ բռնի ոյժի պարագային եւս Մ. Սարգսեանի կեցուածքը ճիշդ է.
Կարդանք 17րդ նամակը.
«Չեմ թաքցնում Յար. Մկրտչեանի «Անյայտ զինուորի յիշատակարանը» վէպի 3-րդ հատորի քննարկումը կոմիտէում ինձ վրայ ծա՜նր տպաւորութիւն թողեց։ Եւ ոչ այն պատճաոով, որ այդ գրքում ես սխալներ ու անճշտութիւններ չեմ տեսնում։ Ո՜չ։ Չկա՛ն, կամ համարեա չկան գրքեր, որոնցում փորձուած աչքը չյայտնաբերի թերութիւններ ու վրիպակներ։ Ես հիանալի գիտէի, որ եթէ Գլաւլիտը «տաբու» է գրել գրքին, ուրեմն խմբագրական միջամտութեան, նոյնիսկ վիրահատման կարիք անպայման կը զգացուի։ Ինձ ցաւ պատճառեց բոլորովին այլ երեւոյթ՝ քննարկման ծանր մթնոլորտը եւ հապշտապ եզրակացութիւնների յանգելը։ Խոստովանում եմ, համարեա քառորդ դար առնչուելով խմբագրական աշխատանքին, երբեք չեմ տեսել, որ նախադասութիւնը, միտքը լրիւ չհասկացած, տեղերից լսուէին «ամենափրկարար»՝ «հանե՛լ, հանե՛լ» բացականչութիւնները։ Իրականում ի՞նչ է տեղի ունեցել։ Գրուել եւ խմբագրուել է մի գիրք, որի մէջ
