Թորոս Թորանեան
որոնք Ձեր մի խօսքից, դէմքի եւ շարժումների իւրաքանչիւր փոփոխութիւնից կարող են որսալ Ձեր տրամադրութիւնն ու վերակառուցուել Ձեր «ոգով» եւ դառնալ Ձեր խօսափողը, վանեցէ՛ք նրանց, երես մի՛ տուէք։ Նրանք կեղծաւորներ են, քծնողներ, «աշխարհի շալակը ելած» մարդիկ։ Նրանց համար ոչինչ չարժէ ջարդուփշուր անել, կործանել գրական արժէքները։ Չէ՞ որ հէնց նրանք գործի դրին «հանե՛լ, հանե՛լ» հակագրական մեքենան։
«Անյայտ զինուորի յիշատակարանը» վէպի բովանդակութեամբ գործեր ես շատ եմ խմբագրել (նոյն հեղինակի, նոյն վէպի 2րդ հատորը, Զարզանդ Դարեանի «Այս հին աշիարհը...», Միք. Ամիրբէկեանի «Վերջին հողակտորի վրայ» վէպերը, Պարոյր Սեւակի «Եռաձայն պատարագ» պոէմը եւ այլն, եւ այլն) եւ նրանք դիմացել են ընթերցողի քննութեանն ու ժամանակի գաղափարական պահանջներին։ Ի՞նչ տեղի կունենար, եթէ այս գրքերն էլ արժանանային վերջինիս բախտին, ենթարկուէին «հանե՛լ, հանե՛լ...» անսկզբունքային սկզբունքին։ Փուլ կը գային չէ՞... Վերջապէս, մե՜ղք է գիրքը։ Չէ՞ որ այն գրւում է ազնիւ նպատակներով։
Ձեր զահլան տարայ։ Վերջացնեմ։ Վէպն ունի վրիպումներ։ Եկէ՛ք վերացնենք ստեղծագործաբար։ Այնպէս չանենք, որ «ունքը սարքելու փոխարէն աչքն էլ հանենք»։ Մէկ, միա՜յն մէկ խորհուրդ (խնդրո՜ւմ եմ իմ տարիքի իմաստով յարգել աւագութիւնս), հրաժարուել նման հապճեպ, պայթուցիկ քննարկումներից։ Եւ վերջապէս, եթէ այս գիրքը պէտք է շրջագայի ինստիտուտներում մասնագէտի որոնման հոգսով, նաեւ դրսի, այսինքն, նոր խմբագրի հետ պսակուելու ցանկութեամբ, ուրեմն, յարգանացս հաւաստիքի հետ միաժամանակ, ընդունեցէ՛ք նաեւ հրաժարականս այս գրքից եւ նո՜ր միայն յանձնեցէ՛ք ուրիշին...
Յարգանքներով՝ Մ. ՍԱՐԳՍԵԱՆ»։
Արաբները ասացուածք մը ունին՝ «Եա՜ հէք, եա պէլէ»։ Կա՛մ այսպէս, կա՛մ երբե՛ք։ Ես պիտի ըսեմ՝ վարուիլ միա՛յն այսպէս։
Այս ոյժգնութեամբ այլ խօսքեր ալ ունի Մկրտիչ Սարգսեանը։
Անցնինք գրագէտին ուղղուած նամակներուն, որոնք գրած են շատ ընթերցողներ, երկու սեռէ։ Այդ նամակներուն թիւը կը հասնի 128-ի։
