Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/184

ԱՓՍՈ՜Ս…

Լըսի՛ր, սիրտըս երգ է ասում,
Նըվո՜ւմ, նըվո՜ւմ անդադար,
Լաց է լինում ու ափսոսում
Ինչ որ չըկար… ինչ որ կար…

5 Ափսոսում է ինքը իրան,
Այնպես կամա՜ց, այնքան խո՜ր…
Ափսո՜ս, որ չես լըսում նըրան―
Իմ սև սըրտին սըգավոր։

180