145
Ինձ ասում են՝ այս աշխարհում
Քո խելքով չես կարող ապրել,
Եվ այսպես են բացատրում—
Կուզես ապրել— պետք է հափռել,
Հափռիր, այո՛, որտեղ հասնես, 150
Խեղդի՛ր, որին ուժդ պատեց
Եվ մարդիկը մեկ էլ տեսնես
Քեզ կանվանեն արդար ու մեծ,
Աշխարհս դմակ, տղեն դանակ,
Որքան կարաս կտրիր ու կեր, 155
Ներելի էր մի ժամանակ
Այս դևիզը [մահահրավեր]
Գազանների օրենսգրքում
Գուցե հոդվածն է առաջին,
Բայց չըգիտեմ մարդոց սրտում 160
Ո՛նց է ընկեր դարձել խղճին.
Եվ ինչ զարմանք, եթե նրան,
Որ չէ կարող քրտինք անել
[Դուր է] եկել սրա նման
Մի բնաբան է հավանել։ 165
Սիրելիդ իմ Անուշավան,
Այս ոսկու և արյան դարում,
Հանուն սիրո և փրկության
Մարդիկ ինչեր են կատարում.
Կատարում են թող կատարեն, 170
Իրանց մեղքը իրանց վզին,
Բայց թե այնքան լիրբ ու չար են,
Քարոզում են նույնն ուրիշին։
Զահլես գնաց, Անուշավան,
Այստեղ կըտրենք, աստծու խաթեր, 175
Խայտառակ թելն այս պատմության,
Ոտի համար դնենք Ծաթեր։
