Առաջ մեր գյուղում պաչոտնի մարդը
Իսկի չէր քաշում գյուղական դարդը,
Ո՛չ խարջ էր տալիս, ո՛չ մասրափ գիտեր,
Խարջի ավելն էլ դեռ ինքը կուտեր։ 5
Ա՜խ, ինչպես լավ էր,
Էն վախտ Շուլավեր։
Շրջվել է հիմի դարը հակառակ,
Պաչոտնի մարդն էլ ընկավ խարջի տակ,
Աստված վե՞ր կունի— պաչոտնի ու խա՞րջ, 10
Ո՞վ էր իմացել էս բանը առաջ—
Ա՜խ, առաջ լավ էր,
Ափսո՜ս Շուլավեր։
Պաչոտնու եզը, գոմեշը թե ձին
Թեկուզ հենց քանդեր քյասիբի այգին, 15
Ո՞վ կհամարձակեր պահանջել տուգանք—
Այնքան ունեինք պատիվ ու հարգանք—
Ա՜խ, ինչպես լավ էր,
<Էն վախտ Շուլավեր։>
Հիմի թե հորթ է, պատահի այնպես, 20
Ընկնի մի հիմար աղքատի պարտեզ.
— Հե՛յ, ինչո՞ւ մարդին տալիս ես վնաս,
Դե, սիրտ, դու սրան ի՞նչպես դիմանաս—
Ա՜խ, էս ինչ ցավ էր,
<Ափսո՜ս Շուլավեր։>
