«ԵԹԵ ԻՄ ՎԵՐՋԻՆ ՀԱՅԱՑՔԸ ՄՆԱ...»
(էջ 47)
Գրված է 1890 թ. ապրիլի 1-ին, ինչպես թվագրված է առաջին հրատարակությունը։
Ըստ Տ. Փիրումյանի հուշերի՝ այս բանաստեղծության ներշնչանքի աղբյուրը եղել է մի ծանոթ աղջիկ, որին երկար ժամանակ սիրել է բանաստեղծը (տե՛ս ԹԺՀ, էջ 345)։
Ինքնագիրը չի պահպանվել։
Առաջին անգամ տպագրվել է ԲՄ I, էջ 83, այնուհետև՝ ԵԺ I, 32։
Արտատպվում է ԲՄ I-ից։
«ՊԱՆԴՈԻԽՏՆ ԵՐԳԵՑ ՕՏԱՐ ԵՐԿՐՈՒՄ...»
(էջ 48, 438)
Գրված է 1890 թ. ապրիլի 2-ին։
Ըստ Տ. Փիրումյանի հուշերի՝ Թումանյանն այս ոտանավորը գրել է «մի մշակի՝ շինությունից վայր ընկնելու առիթով» (տե՛ս ԹԺՀ, Էջ 345)։
ԹԸԱ պատառիկների մեջ պահվում է վերջին երեք տողերի ինքնագիրը։
Առաջին անգամ տպագրվել է ԲՄ I, էջ 72—73, այնուհետև՝ ԵԺ I, 33։
Արտատպվում է ԲՄ I-ից։
«ՄԻ՛ ՈՐՈՆԻՐ ՄԻ ԺԱՄԱՆԱԿ...»
(էջ 49, 438)
Գրված է 1890 թ. ապրիլի 21-ին։
Ըստ Տ. Փրրումյանի հուշերի՝ Թումանյանն այս ոտանավորը հասցեագրել է իրենց տուն այցի եկած մի օրիորդի, որին ժամանակին անպատասխան սիրել է և որն իր այցելության ժամանակ համակրանքի ուշացած ցույցեր է արել նրան (տե՛ս ԹԺՀ, էջ 345)։
Առաջին անգամ «N-ին» խորագրով, տպագրվել է ԲՄ I, էջ 81, թվագրված «1890 թ. ապրիլի 21-ին», այնուհետև՝ նույնը, առանց վերնագրի՝ Դ և ԴՓ, փոփոխված և «Մի որոնիր» վերնագրով՝ ԲԹ, ԲԹ-ի բնագիրն առանց վերնագրի՝ ԲԲ, ապա՝ ԵԺ, 34։
Արտատպվում է ԲԲ-ից։
