և բարձրաձայն արտահայտել իր հիացմունքը։ Բանաստեղծը ժպտալով, ասել է՝ «Աղջիկս ինձ նոր ճանաչեց» և տեղնուտեղը գրել է այս ընծայականը։
ՄԵԾ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻՑ ՀԵՏՈ
(«Իմ սըրտին զարկին էնքան գընդակներ...»)
(էջ 422)
Գրված է 1919 թ. դեկտեմբերի 2-ին։
Առաջին անգամ տպագրվել է ԲԵՀ, 1972, № 1, էջ 161։ Հրատարակել է Ա. Ինճիկյանը հետևյալ ծանոթագրությամբ. «Քառատողը գրված է «Անուշ» պոեմի 1916 թ. առանձին հրատարակության՝ Շ. Միսաքյանին նվիրված օրինակի անվանաթերթի վրա։ Գիրքը վերջերս նվեր է ստացել Ե. Չարենցի անվան գրականության և արվեստի թանգարանը»։
Տպագրվում է ինքնագրից։
«ԻՆՉ ԷԼ ԲԱՇԽԵՆ...»
(էջ 423)
Գրված է 1920 թ. մարտի 15-ին։
Ինքնագիրը պահվում է ԹԸԱ սադաֆե կազմով մի ծոցատետրում։
Առաջին անգամ հրատարակել է Ջ. Ավետյանը (տե՛ս «Գարուն», 1987, № 8, էջ 80)։
Տպագրվում է ինքնագրից։
«ՕԴՆ ԵՆ ՑԸՆԴԵԼ ԵՐԱԶՆԵՐԸ ՄՇՈԻՇՈՏ...»
(էջ 424, 512)
Թերի է։ Հավանաբար գրված է 1920 թ.։
ԹԸԱ պահվում է մեկ ինքնագիր։ Նույն տեղում պահվում է նաև ոտանավորի կես չափածո, կես արձակ շարադրանքը, որի բառերի զգալի մասն անընթեռնելի է։
Առաջին անգամ տպագրվել է ԲԵՀ, 1972, № 1, էջ 161։ Հրատարակել է Ա. Ինճիկյանը հետևյալ ծանոթագրությամբ. «Օդն են ցընդել երազները մշուշոտ» սևագիր անավարտ բանաստեղծությունը Թումանյանի վերջին տարիների քնարական ներշնչումներից է, ուր արտահայտություն են գտել
