Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation
Jump to search
«Ո՜վ զորավոր սուրբ Կարապետ,
Ո՜վ ավազանդ հայության…»
25
Հանգիստ կացի՛ր, բարեպաշտ մարդ,
Այն խաչը չէ քո պաշտելի
Սուրբ Կարապետ շքեղազարդ
Հայոց վանքի գմբեթի։
Ծայրն է քրդի սուր նիզակի,
30
Որ ճոճում է մշուշում.
Ահա և ձին ավազակի,—
Ի՜նչ արագ է նա քըշում։
Տեսավ հեռվից քաջ աշիրը
Զվարթ խումբը քաղվորի,
35
Եվ ցոլացին սուր աչքերը
Ցանկությունից վայրենի.
Եվ սլացավ ինչպես բազեն
Խոյանում է ամպերից,
Ա՜հ, խեղճ կանայք, էլ ո՞ւր վազեն,
40
Ի՞նչ է գալիս ձեռքներից…
Հասավ, ճանկեց… բռնեց թարքին
Օրիորդին ուշաբարձ,
Ասպանդակեց, տաքացավ ձին,
Եվ հեռացավ սրընթաց։
|
|
75
