Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ2.djvu/199

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Լացեց մուկիկն այս ասելով,
Ու գրկվեցին արտասվելով.
— Ով իմ մուկիկ, մեռե՞լ եմ ես,
Որ [թող անեմ] դու արտասվես…
25 Ահա
(Ու ճաշակեցին սիրո քաղցրությունը)։
Բայց մուկը ով, թռլոնը ով,
Որ իրար հետ ապրեն սիրով։
— Դե ե՛կ, թռլոնն ասավ յարին,
30 Թռչենք նստենք մոտիկ ծառին,
Անհոգ [տարփենք] ճյուղի վրա,
Վերից շողա կարմիր արև,
Սեր սոսափե ամեն տերև,
Ու մենք սիրենք, սիրենք անվերջ…
35 — Չէ՛, եկ մտնենք իմ բընի մեջ,
Մութն, առանձին գետնի ծոցում
Սեր վայելենք իմ փափկոցում.
      — Չէ՜, ծըմակում,
      — Չէ՜, իմ բընում,
40 Մեկը էսպես,
      Մյուսը էնպես
      Ծվծվացին,
      Գվգվացին–
Այնինչ ժամերն անց են կենում,
45 Բայց [վեճը] դեռ չի վերջանում.
Հո չի լինիլ ընդմիշտ վիճել,
Պետք է մի կերպ վճռել,
Դու պետք է ինձ լսես, թռլոն
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
50 — Չէ, ասացիր ինձ սիրում ես,
Դու պետք է իմ կամքը անես,
— Ոչ, մի անխելք թռչուն ես դու,
— Դու ի՞նչ գիտես, խելք չունես դու.
— Վա՜յ, խելք չունեմ, ա՜խ, խաբեբա,
55 Այդպես չէիր խոսում հապա.

193
13-1398