Jump to content

Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ2.djvu/594

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Այսպես՝

 5 Ես դեպի Տարոն կըսլանայի

На запад, на запад помчался бы я—

13 Եվ Պարթևական լոած քնարի

И арфы шотландской струну бы задел:


1890

«ԵԹԵ ԻՐԱՎ է, ՈՐ ԳԻՇԵՐՆԵՐԸ»

(էջ 229, 455)

Ա. Ս. Պուչկինի «3aклинание» (1830) բանաստեղծության թարգմանությունն է, կատարված 1890 թ. ապրիլի 4֊ին։ Թումանյանը բանաստեղծության վերնագիրը չի թարգմանել։

ԳԱԹ Թֆ № 178 պահվում է մեկ ինքնագիր։

Առաջին անգամ տպագրվել է ԲՄ1, էջ 79—80, այնուհետև՝ «Պուշկինից» ենթավերնագրով՝ Դ, № 6, Տզ, 1899, № 18, էջ 423՝ «Եթե իրավ է» վերնագրով, ԲԹ, էջ 229 և ԲԲ, էջ 225, ապա՝ ԵԺ1, 352,

Արտատպվում է ԲԲ-ից։

1892

ԴԵՑԻՄ ԼԱԲԵՐԻՈՍ

(«Եվ խայտանամուկ միմոսի շորով՝ Կեսարի կանչին»)

(էջ 230, 456)

Գրության թվականն ստույգ հայտնի չէ։ ԳԱԹ Թֆ №166 պահվում է մեկ ինքնագիր, որի տողերը մատիտով բաժանված են երկու մասի։ Վերնագրի տակ գրված է՝ «ռուսերենից» և հետո ջնջված։ Տողատակ կա ծանոթագրություն. «Անցքը պատահել է Հուլիոս Կեսարի օրոք»։

Մինչև այժմ պարզված չէ, թե որոշակի ինչ ստեղծագործությունից է կատարված թարգմանությունը (կամ փոխադրությունը) և ինչ աղբյուրից է օգտվել հեղինակը։ Հնարավոր է, որ Թումանյանը պարզապես չափածո վերարտադրել է հին հունական գրականության մեջ պահպանված պատմությունը Հուլիոս Կեսարի ժամանակներում ապրած հռչակավոր բանաստեղծ Դեցիմ Լաբերիոսի մասին։