Եվ հեկեկալով գրկեց յուր որդուն
Սուրենի մայրը, նստացրեց ձիուն,
Մի ճիպոտ տվեց, որ քշե յուր ձին,
Գյուղաքաղաքում ծանոթների հետ
Սուրենը ուրախ նստեց ֆուրգոնին
Եվ ճանապարհին խեղճ մալականին ա
[Գլխահան արավ], սովորեց гони-ն բ
[Զահլեն տանում էր, կրկնելով] гони-ն։
Առաջին գիշերը ճանապարհին
Առաջին օրերում դեռ նա տանջվում էր, ա
Նրան կարոտն ամեն իրիկուն բ
Ծանր էր կարոտը մանկական հոգու,
Կարծես Սուրենին յուր մոտ կանչում էր ա
Մայրական ձայնը [դեպի տուն] բ
Մայրական ձայնը ամեն իրիկուն։
[Եվ] իրանց երեխանց ուրախ աղմուկը
Հասնում էր նրա ականջին. ա
Օ՜, ինչպես էր ուզում Սուրենը մանուկ բ
Օ՜, ինչպես էր ուզում աշխույժ մանուկը, ա
Որ դուրս գա մի րոպե <1 անընթ.> ֆուրգոնեն։ բ
Որ դուրս գա մի րոպե նրանց միջեն։
<. . . .> [ատեց ֆուրգոնին]
[Եվ կամաց-կամաց սովորեց «гони»-ն]։
Երբոր մոտ եկան նրանք քաղաքին, ա
Զաստավի նախշուն [փայտի] տակին, բ
Զաստավի նախշուն գերանի տակին,
[Անցնելուց հետո Սուրեն<ը> ետ նայեց
Եվ հետաքրքրված հորը հարցրեց]
-Որ քաղքից փախչես, գլխիդ կըձգեն <. . .>
