Աղջիկը մենակ ձո՞րը կըմըտնի.
Ամպը կոխել է, աշխարքը մըթնել,
Ի՞նչ ես կորցըրել՝ չես կարում գըտնել…
Աղջի, հե՜յ Անուշ, ա՛յ աղջի՜, Անո՜ւշ…
Ծընկանը զարկում, հառաչում է «վո՜ւշ». 170
Ու ձորի գըլխին մոլորված կանգնած
Նայում է ներքև սիրտը սևակնած։
Ամպերն եկել են սարերը պատել,
Ձորերր լըցվել, իրար փաթաթվել,
Հազար չար ու շառ, հազար հարամի.
Հազար ջահելներ վըխտում են հիմի։
VIII
— Թո՛ղ, կանչում են ինձ… մերըս կիմանա…
— Չէ՛, Անո՛ւշ, քի՛չ էլ, մի՛ քիչ էլ մընա…
— Չէ՛, թող ես գնամ… ա՜խ, ի՜նչ խենթ եմ ես…
Դու ինձ չես սիրում, չես սիրում ինձ պես, 180
Հենց ես եմ մենակ լալիս ու տանջվում,
Դու սարի լանջին խաղեր ես կանչում…
Վաղո՜ւց, վաղուց ես դու ինձ մոռացել…
Ես ե՞րբ եմ եկել էստեղ քարացել
Ու մընում եմ քեզ, մընո՜ւմ, անիրա՛վ,
Էնքան մընացի՝ աչքըս ջուր դառավ. Ինձ չես լըսում, Չես ափսոսում, Էլ չես ասում՝ Ինչ կըլնեմ ես… 190
Ես կըվառվեմ, Հուր կըդառնամ, Ես կըհալվեմ, Ջուր կըդառնամ, Ես չըգիտեմ՝ Ինչ կըդառնամ, Թե որ մին էլ Էսպես մընամ…
