Լողում էր անչափ ուրախ ու կայտառ,
Թագավորում էր արծիվն վերևում,
Ու թափն ավելի ուժգին էր թըվում,
Երբ որ նա հանկարծ ուղղում էր դեպ ինձ։
Աչքերս արցունքով լըցվեցին նորից
Ու այնպե՜ս թախիծ տիրեց իմ սըրտին,
Ասես ցավեցի, որ լուսամուտին 280
Եկա մոտեցա իմ շըղթան թողած։
Շտապով իջա դարձյալ դեպի ցած
Ու մըռայլ բանտիս խավարը ահա
Ծանըր ճընշելով չոքեց ինձ վըրա։
XII
Ամիսներ, տարիք թե օրեր անցան,
Ես ոչ հաշվել եմ և ոչ իմացել.
Մութն էր իմ բանտը, տըխուր մըշտական
Ու երբեք պայծառ հույս չեմ ունեցել։
Եկան վերջապես ինձ ազատելու.
Չէի հասկանում՝ ո՜ւր եմ գընալու, 290
Ոչ էլ հարցըրի՝ է՛ր են ազատում.
Մին էր ինձ համար՝ ազատ թե բանտում.
Ու այն ժամանակ իմ բանտի միջին,
Երբ որ ձըգեցին կապանքըս վերջին,
Այնպես էր թըվում, թե նըրանք եկել,
Ուզում էին ինձ բաժանել, զըրկել
Իմ երկրորդ տանից։ Ես մինչև անգամ
Այնտեղ սարդերին դարձա բարեկամ.
Ու միշտ ուշադիր հետևում էի,
Երբ որ լըրջորեն նըրանք ձանձրալի 300
Իրենց արհեստով էին ըզբաղվում.
Կամ դիտում էի, երբ մուկն էր խաղում
Լուսնի լուսի տակ։ Ինչո՞ւ նըրանց պես
Ինձ էլ մեր տանը չըզգայի և ես…
Մենք՝ բընակիչներ ամենքըս մի տան,
Ու ես նըրանց մեջ մի պետ անսահման,
