Մանուկ ժամանակ, քո մի՞տն է գալիս,
Էս չըգիտեի երբեք արտասվել, 440
Բայց այնտեղ չէի ամաչում լալիս։
Ո՞վ էր տեսնելու.— մըթին ծմակը,
Մին էլ երկնքում սահող լուսնյակը։
Լուսավորված նըրա լուսով,
Ծածկված մամռով ու ավազով,
Խիտ ծըմակով շրջափակված
Բացատն էր իմ առջև ընկած։
Հանկարծ այնտեղ անցավ մի ստվեր,
Ու հըրեղեն երկու կայծեր
Պըսպղացին․․․ ապա թե այն 450
Մութ թավուտից ինչ-որ գազան
Մի ոստյունով թռավ, պառկեց,
Ավազի հետ խաղալ սկսեց։
Այն անապատի մշտական տերը—
Հուժկու հովազն էր։ Հում֊հում ոսկորը
Կրծոտում էր նա, ուրախ մըրմռում,
Երբեմն արյունոտ հայացքը հառում
Ու փաղաքշաբար պոչը շարժելով՝
Նայում լրացած լուսնյակի վրան,
Ու փայլում էր մազն արծաթի նման։ 460
Սպասում էի ես մի ճյուղ բռնած
Կռվի վայրկանին, ու սիրտս հանկարծ
Բորբոքվեց արյան, կռվի ծարավով․․․
Հա՛, բոլորովին այլ ճանապարհով,
Այլ շավիղով էր ինձ բախտը տանում,
Բայց համոզված եմ, որ մեր աշխարքում
Ես էլ կըլինեի քաջերի շարքում։
XVII
«Սպասում էի։ Արդեն գիշերվա
Մըթնում թշնամու հոտն առել էր նա,
Ու մռնչյունը երկա՜ր, սըրտահեծ,
