470
Որպես հառաչանք հանկարծ տարածվեց․․․
Ավազը թաթով կատաղած փորեց,
Ծառս եղավ, հետո փորըսող արեց,
Ու մի ցատկելով սակավ էր մընում
Իսկույն ինձ մահի բաժին էր անում.
Բայց հանդիպեց իմ հարվածին։
Ծանըր ճյուղը ինչպես կացին
Ճեղքեց նըրա ճակատը լայն․․․
Նա հառաչեց մարդու նման
Ու շուռ եկավ։ Սակայն նորից, 480
Թեև նըրա խոր վերքերից
Հոսում էր հորդ արյունն այնքան —
Վառվեց կռիվն օրհասական։
XVIII
«Ընկավ կրծքիս. բայց շտապով
Նըրա կոկորդն ես կոխեցի,
Երեք անգամ պըտըտեցի
Միակ զենքըս․․․ նա հառաչեց,
Իրեն բոլոր ուժն հավաքեց,
Ու մենք, ինչպես օձեր, կըպած,
Ընկերներից ամուր գըրկված 490
Գըլորվեցինք, ու խավարում
Գետնի վրա էինք կըռվում։
Այն վայրկենին ես էլ էի
Ինչպես հովազ չար, կատաղի.
Ես վառվում էի, ժնգժնգում իր պես.
Ես ինքս էլ ծնված լինեի կարծես
Հովազների ու գայլերի միջին,
Թարմ անտառների հովանու տակին։
Մարդկային բարբառն, այնպես էր թվում,
Մոռացել էի, և հենց իմ կրծքում 500
Այն սարսափելի կռինչն էր ծնվել,
Կարծես թե լեզուս ծնընդից ի վեր
Ուրիշ ձայների անսովոր լիներ․․․
