Մի՛ կըտրիր հույսըդ, համբերող եղիր.
Ո՛չ ջըրում խեղդվիր, ոչ ծառից կախվիր,
Ու մի՛ կորցընիր ինքըդ քո հոգին։
Ցույց տուր ինձ մենակ տեղը արաբի,
Ո՞ւր է արաբը, ո՞րտեղ է կենում,
Խոսելիք ունիմ էսօր նըրա հետ։
Պատասխան տրվեց կույսը Կոսովի.
— Ախպե՛ր ջան, ասավ, անծանոթ կտրիճ,
Ինչո՞ւ ես հարցնում տեղը արաբի, 70
Արաբի տեղը դատարկ տեսնեմ ես։
Չըլնի՞ թե դու էլ աղջիկ ես ուզել,
Գընում ես, որ տաս հարկը պըսակիդ։
Չըլնի՞ թե քո մոր մինուճարն ես դու.
Եթե արաբը տա քեզ ըսպանի՝
Խեղճ պառավ մերըդ ի՞նչ պիտի անի։
Ու Մարկոն ձեռը գըրպանը տարավ,
Երեսուն ոսկի հանեց գըրպանից,
Տըվեց Կոսովի տըխուր աղջըկան։
— Ա՛ռ, քուրի՛կ, բըռնիր էս երսուն ոսկին։, 80
Դարձի՛ր, ետ գընա քո տունը ճերմակ,
Էնտեղ ըսպասիր քո կարմիր բախտին․
Ցույց տուր ինձ մենակ տունը արաբի,
Կերթամ քո հարկն էլ կըտամ ես նըրան։
— Արաբը, ախպե՛ր, տուն ու բակ չունի։
Նայիր դաշտն ի վար, դատարկ ու դուրան.
Մի տեղ է մենակ դըրոշ ծածանում,
Էն սև արաբի դըրոշն է մետաքս,
Էնտեղ է նըրա վըրանը զարկած,
Վըրանի շուրջը կանաչ ցանկապատ, 90
Ամբողջ ցըցահան շարած գըլուխներ,
Մեր կըտրիճների գըլուխներն անբախտ։
Քառսուն պահապան ունի արաբը,
Հըսկում են անքուն գիշեր ու ցերեկ։
Հենց որ վերջացավ խոսքը աղջըկա,
Շուռ տրվեց Մ արկոն գըլուխն իր ձիու,
Քըշեց Կոսովի արձակ դաշտն ի վար։
