Հեր չունիմ, դո՛ւ ինձ հերություն արա։
Էլ չեմ իջնիլ ես Մարութա սարից,
Մինչև չըշինեմ էն վանքը նորից։ 381
Ասավ, բերին շարան-շարան 391
Հե՜յ, ո՞ւր ես, Դավիթ, Սասմա պահապան, 394
Վար իջավ Դավիթ Մարութա սարից, 426
Դու ինձ էն ասա, ո՞րտեղ են ուզում։ 432
Դավիթն էր. լսեց, վեր կացավ, գընաց,
440 տողից հետո.
— է՜յ Ձենով Օհան, ասավ Կոզբադին,
Դենը կորցըրու էս խելառ գյադին։
էս ասելն էր հենց.
Դավիթն էր հանդարտ թևիցը բըռնեց,
Դենը շըպըրտեց, ասես թե մի հավ,
Ու ինքը չոքեց, չափը կործ արավ,
Մի քանի ոսկի ածավ ետևին,
Հարթիչը առավ,
Քըսեց ու էն էլ ողջ թափեց գետին.
— էս մե՜կ, Կոզբադին.
Խընդաց ու դատարկ շուռ տվավ պարկում,
Չափած ոսկին է իբրև դատարկում։ 443
Թե չէ կըգնամ, արևըս վըկա,
447—452 տողերի փոխարեն՝
Դավիթ [բարկացավ], կոտը շըպըրտեց,
Տվավ Կոզբադնի գըլուխը ջարդեց։
— Կորե՛ք, գընացե՛ք, ասավ, մեր հողից,
Թե չէ որ հիմա վերկացա տեղից,
Ձեր մեծ կըտորը ականջը կանեմ,
Ձեր հողն ու մոխիրն երկինք կըհանեմ,
Ո՞ւմ եք դուք եկել տալիս ոտի տակ,
Մեռա՞ծ եք կարծում դուք մեզ, թե՞ շվաք․․․ 456
Սասմա աշխարքից փախան, գընացին 460—461
Մենք ունինք էստեղ դեղին ոսկու դեզ,
Դու անում ես ինձ քաղքի նախրապան,
