Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/285

420 Գարնան շինենք եղ ու չորթան։
Ջան Կոզբադին, քաջ Կոզբադին,
Սասմա ծըռեր փըռեց գետին։^[1]
Ու Կոզբադին փըքված, ուռած։
Շնորհակալ եմ, քույրեր, գոռաց,
Մինչև գալըս դեռ համբերեք,
Էն Ժամանակ պիտի պարեք։

— — —

Էսպես երգով,
Զոռով-զորքով
Գոռ Կոզբադին մտավ Սասուն,
430 Օհան լըսեց, կապվեց լեզուն։
Աղ ու հացով,^[2]
Հաց ու թացով —
Առաջն ելավ
Խընդիրք արավ.
— Ինչ որ կուզես, առ — տա՛ր, ամա՜ն,
Վարդ աղջիկներ, կանայք Սասման,
Դառը դատած դեղին ոսկին,^[3]
Գըթա մեր խեղճ, անտեր ազգին,^[4]
Մի՛ կոտորիր, մի՛ տար մահու...^[5]
440 Վերև աստված, ներքևը՝ դու...

— — —

Ասավ, բերին շարան֊շարան

1. 422 ա Սասմա երկիր քըսեց գետին։
   բ Սասմա ծըռեր զարկեց գետին։
2. 431—432 [Առաջն ելավ] աղ ու հացով,
   <...> լաց ու թացով–
3. 437 ա Տար մեր ապրանք— դեղին ոսկին,
   բ Տար մեր դատած դեղին ոսկին,
4. 438 Միայն խընայիր մեր [խեղճ] ազգին,
5. 439—440 Վերև աստված, ներքևը՝ դու...
   Մի՛ կոտորիր, մի՛ տար մահու...