Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/346

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է
241—242 [Արի նստիր, քու ծնկանը պիտի ննջեմ ես հիմի]․․․
Բայց վա՜յ, եթե ինձ համբուրես, հրապույրքից հաղթըվես,
244 ա Ասավ, հակվեց իմ ծնկանը, փակեց աչքերն աննման,
բ  Ասավ, պառկեց իմ ծնկանը, փակեց աչքերն աննման,
գ Ասավ, թիկնեց [իմ] լանջիս, փակեց աչքերն աննման,

245—249 տողերի փոխարեն՝

 Ու փռվեցին ճոխ մազերը իր երեսին կուսական,
< ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ > նրա մարմնի հըպումից
Մի հեշտալի, ախորժելի ընդարմություն եկավ ինձ.
Ես հարբեցի թարմությունից, և գեղեցկությունը կախարդեց[1].
Ես նայում եմ, նայում անվերջ, [քանի] նայում-մոռանում,
[ Թե ուր եմ ես, ինչ պատահեց < . . ․ >
250—251  Մին էլ ահա գետի ափից մի ուրիշը երևաց,
էնքան քնքույշ, էնքան թեթև, օր անմարմին ինձ թվաց.

251-252 տողերի միջն՝ «գետի փրփրուն աչքերը»–

252—253 ա Նա խնդում էր, ու նրա ծիծաղը հնչում էր
 Մաքուր արծաթի նման խորունկ անտառում
բ Նա խնդում էր, ծիծաղում էր, ու ծիծաղը թրթռում
Մաքուր, ինչպես արծաթի ձայն, հնչում խորունկ անտառում.
257 Լող է տալի վեր ու վար,
259 Կուզի հասնել անպատճառ։ (խելագար)
260—261  Ծիծաղում են ծաղիկների՝
Ողջ հավաքված ափերին,
Հա՛, հա՛, հա՛, հա՛,
ա  ինչ խենթ է նա.
  1. ա Ես հարբեցի երիտ<ասարդական> ջահելությունից,
    բ Ես հարբեցի ջահելությունից և գեղեցկության ուժից.