Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/380

Փըչեց վիշապն իր հոգին,
Ու արևի շողքը ցոլաց
Սև աշխարհքի եզերքին^[1]։

< . . . > Ու Սև դևի գերի աշխա<րհքում>։

[Թռչունների] ու հազարավոր զվարթ ձեներ միասին սկսեցին օրհնություն երգել ազատ կյանքին, հերոսին...

— Ես քոնն եմ,— ասավ աղջիկը:

— Ո՛չ, ես միայն եղբոր սիրով կարող եմ քեզ սիրել– ես նպատակ ունեմ, պետք է գնամ իմ նպատակին^[2]։ Ես պետք է գնամ Հազարան Բըլբուլին <գտնելու>, որ փուշը նորից վարդ դարձնեմ, գազանը՝ մարդ։

Էստեղ հանկարծ աղջիկը մի հավք դարձավ ու թռավ գնաց ծլվլալով՝ ա՜խ, երանի թե մի անգամ դու ընկնեիր մշտադալար այգին, մեզ մոտ․․․

Էստեղից Արեգը շարունակում է իր ճամփեն։ Գնում է, գնում է, հասնում է մի աշխարհ, երկինքը կարմիր, գետինքը կարմիր, հողը կարմիր, ջուրը կարմիր, խոտը կարմիր, ծաղիկը՝ կարմիր— ամբողջ աշխարհքր ոնց որ թե կարմիր արյունով ողողած։ Ավե՜ր, լո՜ւռ, ամայի՜։

Ձեն է տալիս.

— Ո՞վ կա էստեղ շունչ կենդանի:

1. Վերջին հատվածի դիմաց, աջ լուսանցքում. «№ 4 Երկու գլուխը զարկում է, վիշապը չի ընկնում։ Գնում է աղջկանը խորհուրդ է հարցնում։ Աղջիկը խորհուրդ է տալիս՝ միջի գլխին և մի զարկ միայն։
   — Հայ, քու սովորեցնողի վիզը կոտրի։
   Գլուխը մնում է կիսակտրիլ։
   — Մին էլ զարկի։
   — Ես իմ մորից մի անգամ եմ ծնվել։
   — [Ինձ մի սպանիլ] ինչ որ ուզում ես, կըտամ։
   — Թե՝ ես հազարան բըլբուլն եմ ուզում:
   Թե՝ դե գլուխս մի կտրիլ ես կբերեմ:
   Թե՝ մենք մի երդում ունենք– հաց ու գինի-տեր կենդանի։
   Կրկին զարկում է, դևը ողջանում է, ու առնում է տղին տանում։
   (Երկու աշխարհքն էլ անց է կացնում, երրորդի սահմանում կանգնում)»։
2. իմ նպատակին։ [Ու մատանի տվեց– (իմ հույսով մնա)]։