Այս էջը հաստատված է
| Հայր սուրբը կընքեց, տվեց սուրբ հաղորդ | |
| Եվ աշխարհային կյանքին անծանոթ, | |
| Արդեն ուզում էր ծաղիկ հասակում | |
| 54 | Նա անհայտացավ։ Շուրջը սարերով |
| 57—55 | Բայց հետո դաշտում անզգա գտան |
| Եվ վերադարձրին կրկին մենաստան։ | |
| 62—66 | Չէր պատասխանում հարցմունքներին նա |
| Եվ թառամում էր օր-օրի վըրա։ | |
| Այսպես մոտեցավ ժամը յուր մահվան։ | |
| Այնժամ նորա մոտ եկավ աբեղան | |
| Հորդորանքներով և աղերսելով։ | |
| 70 | Շնորհակալ եմ, որ այստեղ եկար |
| 72—73 | Միշտ լավ է դարձյալ, որ սիրտս ցավոտ |
| Ես թեթևացնեմ խոսքով մեկի մոտ. | |
| 82 | Ես միայն մի մտքի ուժ եմ ճանաչել, |
| 84—86 | Նա ինչպես ճըճի ապրել է իմ մեջ, |
| Կըրծել է հոգիս, այրել մինչև վերջ, | |
| Նա ցնորքներրս թռցրել, տարել է | |
| 90—95 | Մարդիկ արծվի պես ազատ են ապրում․․․ |
| Ես իմ այդ կիրքը գիշերվա մըթնով | |
| Պահել եմ վշտով, արտասուքներով, | |
| Եվ այժմ երկնքի-երկրի առաջ այն | |
| Խոստովանում եմ ես բարձրաբարբառ | |
| Եվ չեմ աղերսում թողության համար։ | |
| 101 | Հոգով դեռ մանուկ, բախտով աբեղա։ |
| 106 | Այսքան քաղցրալի այս անուններին. |
| 109 | Հայրենիք, տուն, ընկեր, ծնող ունեին, |
| 112—113 | Ես այնուհետև իզուր չողբացի, |
| Այլ հոգուս միջումն այսպես ուխտեցի, | |
| 119—120 | Կորել են իրանց պերճանքով համայն, |
| Եվ՝ ինչպես օտար երկրում ապրեցի, | |
| 123 | Տանջանքն, ասում են, քնում է այնտեղ |
| 128—129 | Կամ չե՛ս ունեցել կամ մտանց ես արել, |
| Թե ինչպես ես դու նախանձել, սիրել, | |
| 133 | Ուր օդը թարմ է, և որ մերթ գալիս |
| 138—139 | Թող թե դու արդեն զառամ ես, թույլ ես, |
