Ա՜խ, ի՜նչքան արյուն, արցունք է թափված 20
Մեր սիրուն երկրի սարերի վըրա…
I
«Լո՛-լո՜, լո՛-լո՜, մերն են սարեր,
Ծաղկոտ սարեր Տարոնի,
Ծաղկոտ սարեր, ազատ օրեր,
Սերն ու գըգվանք սիրունի…
Լո՛-լո՜, լո՛-լո՜»…
Գըլո՛ւխ տըվեք, գոռոզ սարե՜ր,
Անց է կենում Մուսաբեկ,
Գըլո՛ւխ տըվեք, վախկոտ հայե՜ր,
Չընչին գյուղեր ու օբեք։ 30
Ո՞ւր կա ոսկի, ո՞ւր սիրուն կին,
Առաջ բերեք գըլխաբաց.
Ո՞վ կա ընդդեմ նըրա կամքին,
Ո՞վ է կյանքից կըշտացած…
Մըշու երկրում թուր է զարկում՝
Դողում են Վան իր թափից,
Դողում են Վան, մինչ Արզըրում,
Ահեղ թափից, սարսափից…
II
Գըլուխ տըվե՜ք, վախկոտ հայե՜ր.
Զըրը՜նգ, եկավ Մուսաբեկ. 40
— Հե՜յ, դո՛ւրս արի, քեշի՛շ բաբա.
Ո՞վ կա տան մեջ, դուրս եկե՜ք…
Ու սըրահի կեսմութի մեջ
Գուճհուպ եկավ քահանան,
Դողդոջելով, ծերուկ ու խեղճ,
