Բըռնած սարսափն իր մահվան։
— Հավա՞ն ես ինձ, քեշի՛շ բաբա,
Հապա նայիր մի վերև…
— Աստված է քեզ հավնել, աղա՛,
Աստված կյանք տա ու արև. 50
— Դե բե՛ր, հապա՛, որ հավան ես,
Աղջիկըդ բե՛ր, տուր ինձ կին.
Դե՜հ, շո՜ւտ արա, քեշի՛շ բաբա,
Դուրս բեր սիրուն Շողիկին։
Լուռ կանգնած է ծեր քահանան,
Դեմքը դեղին, միրքի պես,
Ծիծաղո՜ւմ է լացի նըման,
Թե լալիս է ժըպտերե՜ս…
— Հա՛, հա՛, հա՛, հա՜… Հավա՞ն չես ինձ…»
Խընդաց խումբը՝ հա՛, հա՛, հա՜… 60
Ու սոսկալի էն ծիծաղից
Սարսափն ընկավ տան վըրա։
— Ո՜վ չի հավան Մուսաբեկին…
Մի Մուսաբեկ— մի աշխարհք…
Բախտավոր ենք՝ ես… իմ որդին…
Ո՞վ է տեսել էսպես փառք…
Միայն թե, աղա՛, գութ արա մեզ,
Ժամանակ տուր երկու օր,
Որ պատրաստվենք բեկին վայել.
Ոտիդ հողն ենք նորից նոր… 70
— Մի երկու օ՜ր… բայց իմացի՛ր,
Ետ եմ գալու ես նորից.
Երկի՜նք թըռիր, գետի՜նն անցիր
Չես ազատվիլ իմ ձեռից…
«Լո՜-լո՜, լո՜-լո՜, մերն է Տարոն
Վայելքներով իր բոլոր…
Լո՜-լո՜, լո՜-լո՜…»։ Հանգավ «լո՜ ֊լո՜»-ն
Սարի ետև հեռավոր։
