- Հրեշը։ Եկել եմ որ եկել եմ, դե պատասխանս տվեք։
Ինչ պատասխան, սարսափից մարդ ու կնկա լեզուն կապվում է, մնում են տեղները քարացած։
-Մի՛ վախենաք, ես ձեր տեղակ սրա պատասխանը կտամ,- ասում է երիտասարդ հյուրը ու գնում է դեպի դուռը։
- Եկե՜լ եմ,- դռան ետևից ձայն է տալի Հրեշը։
- Ես էլ եմ եկե՜լ,- պատասխանում Է ներսից հյուրը։
- Ո՞րտեղից ես եկել։
- Ծովի էն ափից։
- Ընչո՞վ ես եկել։
- Կաղ մոծակը թամքել եմ, վրեն նստել եմ, եկել։
- Ուրեմն՝ ծովը պստիկ է եղել։
- Ի՜նչ պստիկ, արծիվը չի կարող մի ափից մյուսը թռչի։
- Ուրեմն՝ արծիվը ճուտ Է եղել։
- Ի՜նչ ճուտ․ թևերի շվաքը քաղաք Է ծածկում։
- Ուրեմն՝ քաղաքը շատ Է փոքրիկ։
- Ի՜նչ փոքրիկ․ նապաստակը մի ծայրից մյուսը չի հասնի։
- Ուրեմն՝ նապաստակը ձագ է։
- Ի՜նչ ձագ․ մորթին մի մարդու քուրք դուրս կգա, գլխարկն ու տրեխն էլ՝ ավել։
- Ուրեմն՝ մարդը թզուկ է։
- Ի՜նչ թզուկ․ ծնկան ծերին աքլորը ծուղրուղու կանչի, ձենը ականջը չի հասնիլ։
- Ուրեմն՝ խուլ է։
- Ի՜նչ խուլ․ սարում որ պախրեն խոտ պոկի, նա կլսի։
Հրեշը մնում է կապված–մոլորված, զգում է, որ ներսը մի ուժ կա իմաստուն, համարձակ, անհաղթելի, էլ չի իմանում՝ ինչ ասի, սուսուփուս քաշվում, կորչում է գիշերվա խավարի մեջ։
Սրանք նոր մեռած տեղներիցը ետ են գալի, ուրախանում, աշխարհքովը մին են լինում։ Հետն էլ բացվում է բարի լուսը, և երիտասարդ հյուրը վեր է կենում, մնաք բարով է ասում, որ գնա իր ճանապարհը։
- Չենք թողնի որ չենք թողնի,- առաջը կտրում են մարդ
