— Դո՛ւր, էս ի՞նչ արիր, շորերիս վրա թափեցիր․․․
Էս թագավորն ու իր խորհրդականները զարմանքից մնում են քարացած։
Հրաշք, որ հրաշք։ Էլ ի՞նչ խոսք, որ Խորհրդավոր վարպետը կախարդ է։
Թագավորը հրամայում է, որ վարպետին իր մոտը բերեն։ Բերում են։ Ասում է․
— Վա՛րպետ, էս ի՞նչ բան է, որ քո գործիքներն ուտում են ու խոսում են։ Էս ի՞նչ կնշանակի․․․
Վարպետը պատասխանի փոխարեն բռնոթի է քաշում ու ուսերը վեր քաշում։ Եվ ոչ մի խոսք։
Թագավորը կատաղում է։ Ասում է․
— Եթե իսկույն էս գաղտնիքը իմ առջև բաց չես անիլ, գլուխդ կթռչի։
— Ի՞նչ գաղտնիք, ծերդ մեծություն․ իմ երեխաներն են, ահա բոլոր գաղտնիքը։
— Հապա ինչո՞ւ քո երեխաներն էս տեսակ տարօրինակ կերպարանք են առել, որ իսկի նման չի մեր կերպարանքին։
— Նրա համար, որ ինձ օգնեն, հաց աշխատենք, ապրուստ անենք։
Թագավորը հավատում է վարպետի խոսքին ու հրամայում է, որ վերադարձնեն գործիքները։ Միայն թե հետն էլ պատվիրում է․
— Բայց զգույշ կաց, վարպետ, մյուս անգամ էլ չասես՝ իմ փորն էլ էնպես փոր է, ինչպես թագավորի փորը և կամ թե՝ իմ ախորժակն էլ էնպես ախորժակ է, ինչպես թագավորինը։ Թե չէ՝ հետո շատ կզղջաս։
Վարպետը գնում է, նորից սկսում է իր գործը։ Բայց հետզհետե հաճախորդները պակասում են։ Մարդիկ վախենում են նրա հետ գործ ունենալուց։ Իզուր է նա փողոցները թափառում ու ամեն մի հինգ քայլի վրա կանչում․— Ահա վարպետը․․․ վարպետը եկավ, ո՞ւմ է շինելու բան հարկավոր․․․ ահա վարպե՜տը․․․
Էլ ոչ ոք գործ չի տալիս։
Էս ու էն հարցնում են․
— Վա՛րպետ, հիմի ո՞նց ես ապրելու։
280
