Տիկնիկը որ ուտում է, պրծնում, աչքերը ջուխտ մոմի պես վառվում են, ասում է․
- Մի՛ վախենար, Վասիլիսա, ուր որ ղրկում են, գնա՛, միայն թե ինձ հետդ պահիր։ Ես որ հետդ լինեմ, պառավը քեզ բան չի անիլ։
Վասիլիսան վեր է կենում, տիկնիկը գրպանն է դնում ու ճամփա ընկնում դեպի մութն անտառը։ Գնում է, բայց ոչ մեռած է, ոչ կենդանի․ հետը գնում է, հետը դողում։ Մին էլ էն է տեսնում՝ մի սիպտակ ձիավոր ցոլաց ու անցավ, ինքը՝ սիպտակ, հագինը՝ սիպտակ, ձիու սարքը՝ սիպտակ, ու սկսեց ծեգել։
Մի քիչ էլ գնում է, տեսնում՝ հիմի էլ մի կարմիր ձիավոր անցավ, ինքը՝ կարմիր, հագինը՝ կարմիր, տակինը՝ կարմիր, էստեղ էլ արևը բացվեց․․․
Օր ու գիշեր գնում է Վասիլիսան, մին էլ մյուս օրվա իրիկունը դուրս է գալիս էն բացատը, որտեղ կանգնած է լինում Կախարդ պառավի խրճիթը։ Խրճթի չորս կողմի ցանկապատը՝ մարդկային ոսկորներից և էստեղ-էնտեղ վրեն ցից հանած մարդկային գանգեր։ Դարպասի սյուների փոխարեն՝ մարդկային ոտներ, փակիչի տեղը՝ ձեռներ, կողպեքի՝ տեղակ՝ ատամները վրեն ծնոտներ։
Սարսափից մարում է Վասիլիսան ու տեղնուտեղը քարանում մնում։ Եվ ահա դարձյալ մի ձիավոր, ինքը՝ սև, հագինը՝ սև, տակինը՝ սև․ քշած գալիս է ու Կախարդի դռանը չքվում, տեղնուտեղը անհետանում։ Ու վրա է հասնում գիշերը։ Բայց ցանկապատի վրա ցից հանած գանգերի աչքերը լուս են տալի մթնում, ու բացատը էնպես է լուսավորվում, ոնց որ թե ցերեկ լիներ։ Վասիլիսան ահից ու սարսափից դողում է, բայց չի իմանում՝ որ կողմը փախչի, մնում է մեխված։
Հանկարծ անտառից մի զարհուրելի աղմուկ է տարածվում, ծառերը ճռճռում են, խաշամը խշխշում է․ դու մի՛ ասիլ՝ Կախարդ պառավն է, անտառից դուրս է գալիս։
Գալիս է սանդի մեջ մտած, թակով թակելով, ջարդելով ու հալածելով, ավլով հետքը սրբելով։ Գալիս է, դռանը կանգնում, չորս կողմի վրա հոտհոտում ու իրեն-իրեն վռչում․
