մեջ նկատում է ոսկով ու արծաթով լիքը քսակը, առնում է ու դուրս պրծնում դեպի իրենց տունը։
Ճամփին պատահում է ձիուն։ Ձին աղաչում է․
— Աղջի՛ ջան, աղջի՛,— ասում է․— ի՛նչ կլինի՝ ինձ քորես, օխտը տարի է՝ ինձ քորել չեն։
— Վա՜յ, խեղճ ձի․– ասում է աղջիկը, քսակը մի կողմն է դնում ու քորիչով քորում է ձիուն։
Մի քիչ անց է կենում, ոչխարն է խնդրում․
— Աղջի՛ ջան, աղջի՛, ի՜նչ կլինի՝ ինձ խուզես․ էս օխտը տարի է՝ ինձ խուզել չեն։
— Վա՜յ, խեղճ ոչխար,– ասում է աղջիկը, հանում է մկրատն ու խուզում է ոչխարին։
Մի քիչ էլ գնում է, օրիգած էծն է կանչում․
— Աղջի՛ ջան, աղջի՛, ի՜նչ կլինի՝ տեղփոխ անես ինձ․— էս օխտը տարի է՝ մի տեղ օրիգած եմ, ոչով ինձ տեղփոխ չի անում։
— Վա՛յ, խեղճ էծ,– ասում է աղջիկը ու տեղփոխ է անում սոված իծին։
Վերջը հասնում է խափան ջաղացին։
— Աղջի՛ ջան, աղջի՛, ի՜նչ կլինի՝ բան գցես ինձ,— խնդրում է խափան ջաղացը․– էս օխտը տարի է՝ էսպես կանգնած եմ, ոչով բան չի գցում ինձ։
— Վա՜յ, խեղճ ջաղաց,— կանչում է աղջիկը, ջուրը բաց է թողնում, ու ջաղացը գոռում է։
Եվ որովհետև օրը հատում էր, մութն ընկնում էր, մտնում է ջաղացն ու դռան ետևը պառկում, քնում։
Կախարդը վերադառնում է տուն, տեսնում է՝ աղջիկը չկա։ Ծխնելուզին ակն է տալիս, տեսնում է՝ քսակն էլ չկա։ Կատաղում, փրփրում է, ընկնում է աղջկա ետևից։
Հասնում է ձիուն, ձիուն հարցնում է․
— Ա՛յ ձի,— ասում է,— ոսկով ու արծաթով լիքը քսակը ձեռքին իմ աղախնին չե՞ս տեսել։
— Դու էլ հենց իմանում ես՝ ես էլ բան ու գործ չունեմ, բան ու գործս էն է, որ քո աղախիններին հսկեմ,— պատասխանում է ձին։— Ես ի՞նչ գիտեմ՝ ո՛րտեղ է քո աղախինը, գնա՛, մա՛ն արի, գտիր։
