— Այնպես, ես չեմ ուզում[1]․․․
— Ուրեմն, որովհետև դու այնպե՜ս[2] չես ուզում․․․ ես պետք է մի կողմ դնեմ իմ բոլոր գաղափարներս, ուրեմն ես․․․
— [3]Այդ քո բանն է։
— Եթե իմ բանն է, ես[4] գիտեմ ինչ կանեմ։
— Ես առաջուց ասում եմ, որ ես չեմ գալ։
— Այն ժամանակ ես քեզ կասեմ՝– դու պարտավոր ես ինձ հետևելու, և վերջ։
— Ես ասում եմ, որ ես չեմ կարող,– ընկճված ու երկյուղով կրկնեց Անիչկեն։
— Դու չես կարող,— ես էլ չեմ կարող․․․
Մի ճնշող լռություն տիրեց։
— Ես գյուղում չեմ կարող ապրել․․․ Ես․․․ Ձեռքի թաշկինակը ձգձգելով մրթմրթում Էր տիկինը[5], աշխատելով հուզմունքը զսպել։
— Կնշանակի մենք երկու բոլորովին հակառակ մարդիկ ենք, որ հանդիպել ենք իրար, և ահա․․․ Դու չես կարող գյուղում ապրել, իսկ[6] ես գնում եմ գյուղը։ Դու ուրիշ երազներ ունես, ես ուրիշ, դու ուրիշ ճանապարհով ես գնում, ես ուրիշ[7]։
Մենք իրար ընկեր չենք։ Մեր կապը երբեք չի կարող ամուսնական լինել, մենք իզուր միայն տանջում ենք իրար։ Դու ծաղրում ես իմ պաշտածը, իսկ ինձ համար իմ գաղափարներս[8] քեզանից ավելի թանկ են։
Երիտասարդ տիկնոջ լցված սիրտը հանկարծ փուլ եկավ։ Նա էլ չկարողացավ կանգնել, ընկավ մոտիկ աթոռի վրա ու սկսեց հեկեկալ[9]։
Սուրենը պառկած նայում Էր[10] կնոջը։ Նրա սրտում մի
- ↑ [ես չեմ կարող․․․]
- ↑ [էլի]
- ↑ [ինչ կուզես արա]
- ↑ [պետք է]
- ↑ [և]
- ↑ [իմ սիրած կյանքն ու գործը գյուղումն է։]
- ↑ [ես ուզում եմ, որ դու ընկեր լինես, եթե չես լինիլ, ես դարձյալ կերթամ։]
- ↑ [ինձ համար]
- ↑ [— Ես վաղուց էի զգում, որ դու մի այդպիսի բան պետք է անես․․․] [հեկեկալով խոսում էր] [լաց լինելով ասում էր նա]
- ↑ [հեկեկող] կնոջը [և]
