է անեմ,— պատասխանեց[1] Սուրենը։— Նախ և առաջ բնության մեջ կապրեմ[2]։
— Իսկ այստեղ չե՞ս ապրում։
— Ո՛չ, այստեղ չենք ապրում, այստեղ մենք ծյուրում ենք[3]․ գիտե՞ս ի՛նչ կնշանակի ծյուրել։
— Գուցե դու ուրիշ բան ես ասում,— տարակուսանքով[4] խոսեց տ<իկին> Անիչկեն,— երբ որ դու ասում ես բնություն, ես ձեր գյուղն եմ հասկանում։
— Այո՛, հենց մեր գյուղը։
— Դե[5] ես էլ հարցնում եմ, թե այստեղ, օրինակ, մի գործ ունես, այնտեղ ի՞նչ պետք է անես։
— Այնտեղ ես էլ այն կանեմ, ինչ որ իմ եղբայրն է անում — հող կմշակեմ, բայց ավելի կատարելագործված ձևով[6], մեղվապահությամբ կպարապեմ[7], շերամ կպահենք․․․ Ինչով ուզես կպարապենք մեզ համար, մեր տանը, ազատ, անկախ[8]․․․
— Հավեր կպահենք,— հեգնեց[9] տիկինը։
— Այո, հավեր էլ կպահենք։
— Հետո ձու կհավաքենք, դու կբերես[10] քաղաք ծախելու, ձեր գյուղացոց նման։
— Կատակը թող, Անիչկա, մենք հետո կատակ կանենք։ Ես քեզ ասում եմ՝ այս կյանքը դատարկ, անտանելի կյանք է, ես ուզում եմ գնալ ապրել և գործել գյուղում։ Չէ՛ որ այսպիսի բաներ գրքերում կարդալիս դու շատ ես հավանում, այժմ[11] քեզ առաջարկում եմ՝ գնանք գյուղը։
— Է, բավական էր, Սուրեն, ես քեզ քանի անգամ ասել եմ, որ այդ բանից մի խոսի՛ր։
— Ինչո՞ւ։
— Այնպես․ ես չեմ գալ։
— Ինչո՞ւ չես գալ։
- ↑ [վիրավորված]
- ↑ [իսկ այստեղ ծյուրում եմ, գիտե՞ս ինչ կնշանակի ծյուրել։— Բնությունը որ դու ասում ես, ես ձեր գյուղն եմ հասկանում։— Այո՛, հենց մեր գյուղը]
- ↑ [ծյուրո՜ւմ]
- ↑ [հարցրեց տիկինը, բայց]
- ↑ [այդ]
- ↑ [մեղու կը]
- ↑ [շերամապահությամբ]
- ↑ [հարգված, պիտանի մաքուր]
- ↑ [շարունակեց]
- ↑ [կուղարկենք]
- ↑ [ահա]
