– Դու չե՞ս ստացել,– խիստ ոճով դիմեց նրան քաչալ[1] աղեն[2], նայելով աչքերին, կարծես ուզում էր գողին բռնել։
– [3]Աղա, ես նոր եկեր եմ, ես․․․
– Սո՛ւտ ես ասում։
– Ալեքսա՛ն,– ձայն տվեց աղեն։
Ծառան եկավ։
– Ալեքսա՛ն, սա վերմակ չի՞ ստացել։
– Ոչ, սա չի եկել։
– Լավ նայիր, ես հիշում եմ սրա դեմքը,– հրամայեց աղեն և դարձավ կողքի կանգնածին,– գիտես այս անպիտանները, բոլորը խաբեբաներ են, տանում են, հետո գալիս էլի պահանջում։
– Ոչ, սա չի եկել,– վկայեց Ալեքսանը։
– Դե լավ, գնա, վաղը կգաս, կստանաս,– հրամայեց աղեն։
– Էսօր չըլլա՞ր, մրսում եմ, տաք տեղ չունիմ,– ողորմուկ ձայնով դիմեց պանդուխտը։
– Ամիսներով մնացել ես ցրտումը, հիմի չես կարող մի գիշեր էլ մնալ,– բարկացավ աղեն։
– Է՛հ, ձեր կամքն է, ինչի կբարկանաք,– կուչ գալով խոսաց պանդուխտը։
– Դե շատ մի խոսալ, դուրս գնա,– հրամայեց, աղեն։ Պանդուխտը գնաց։ Նա մյուս օրը կրկին երևաց նախասենյակում և վախվախելով առաջ եկավ։
– Դու էլի եկա՞ր[4],– նրան տեսնելով ձայն տվեց աղեն։
– Դու հրամայեցիր։
– Քեզ երեկ չտվի՞ն։
– Չէ, ըսիք վաղն արի։
– Դու ուրիշ անգամ չե՞ս տարել։
– Չէ, աղա, որ տարել եմ, էլ ո՞ւր կգամ։
– Երևի չի տարել,– նկատեց աղի կողքին կանգնած գրադարանի հաճախորդներից մեկը։
– Դուք չեք իմանում, թե ինչ աներեսներն ես սրանք,–
