Արշակն ու Շողերը հեռավոր ազգականներ էին։ Արշակը մշտական գնալ-գալ ուներ[1]։ Սիրում էր մոտիկ գյուղացի մի երիտասարդի՝ Գևոյին։ Այդ Գևոն Արշակի մոտ ընկերն ու սիրելին էր։ Այնինչ իրան ծնողները խոսք էին տվել իրանց հարևանի տղին։ Յուր սրտի այս գաղտնիքը Շողերը հայտնեց Արշակին։
– Ի՞նչ կտաս, որ քո սիրած տղին տամ քեզ,– ասաց[2] Արշակը, երբ Շողերի հետ մենակ էին սրահում։
– Ինչ ուզես, կտամ․․․ հոգիս էլ կտամ, թե մի էդպես բան անես․․․ Մի լավ ղանաուզ արխալըղ կկարեմ քեզ համար․․․ ինչ ուզես, կտամ,– և չէր իմանում Շողերն՝ ինչ խոստանա յուր սիրած տղին ստանալու համար․․․
– Է՜, էդ չելավ[3], արխալուղն ի՞նչ եմ անում, ես արխալուղ չունե՞մ․․․– փոքր-ինչ շփոթվելով[4] ասաց Արշակը, դողալով նայելով աղջկա իրանին՝ գլխից մինչև ոտը։
– Բաս ի՞նչ ես ուզում․․․ դե, դու ասա, ի՞նչ տամ,– հարցրեց մոլորված աղջիկը, և այդ օրն այդպես բաժանվեցին։
Երեկոյան խոսակցություն կար Շողերի հոր տանը Շողերի մասին։ Մարդ ու կին համաձայն էին իրանց հարևանի տղին տալու։
– Հազիր դուռն ի դռան հարևան ենք, մեր ամեն ցավին ու աշխատանքին էլ ընկեր կըլի, մեր երեխեն (աղջիկն) էլ մեր աչքի առաջը կըլի․․․
– Տղին էլ մեր տղի նման ճանաչում ենք, փոքրությունից մեր աչքի առաջին ա մեծացել, աշխատավոր, խելոք, ղոչաղ տղա ա․․․ էսօր մեր Արշակն էլ խորհուրդ տվեց, որ դրան տանք։
Ամբողջ մարմնով լսելիք դարձած Շողերն իմացավ[5] յուր հորն ու մոր[6] բոլոր խոսակցությունը։
Մյուս անգամ Շողերն աշխատում էր շուտով առանձին
