Jump to content

Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/510

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

 քրքիջ, և Սադայելը ծխով ու բոցով երևաց[1], կանգնեց զարհուրելի։

– Արտեմ Ֆոմիչ,– գոչեց մեղապարտ հոգին։

– Դու ինձ ի՞նչ ես ճանաչում,– հարցրեց վախեցած խեղճ Ա․․․

– Մենք հին ծանոթներ ենք,– ժպտալով ասաց դևը, խորհրդով աչքով անելով՝ միտդ է գալիս, և նա փսփսաց ականջին։

Այնտեղ ուր–

Այնտեղ – ուր քո բոլոր համփսոնները սպասում են քեզ, ուր բոլոր հարուստներ են հավաքած։

Արտ<եմը>– Երբոր իմացավ դժոխքն է գնալու, ոտը դեմ տվեց։

Սպասիր, հեր օրհնած։ Ախար ես կտակ եմ արել։

– Կտակ, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛,– ծիծաղեց դևը[2], նրա չարու հռհռոցից դղրդացին սանդարամետի անդունդները, ծուխն ու բոցը բարձրացավ, և նրանց մեջ կորավ Արտեմ Օսեփիչը։

Այսինչը ամուսնացավ ամենագեղեցկուհու հետ, և թվում էր, որ ինքն ամենաերջանիկն է։ (Բայց նրա գրկում քնած ժամանակ երազում տեսավ)։ Բայց առավոտ զարթնեց[3] տխուր, թախծալի, թե երազում տեսա մի հրաշալի աղջիկ։

Սև ծաղիկները մահվան աշխարհի։

ԱԶԳԱՅԻՆ ՀԱՆԵԼՈՒԿ

– Բարև, բարեկամ։

– Բարև, պ. Գուսան. որտե՞ղ էիք, չէիք երևում։

– Բարեգործական ընկերության ժողովումն էի և ինչպես չէի երևում, որ այնքան բարձր– երրորդ կարգումն էի նստել։

– Հա, ես չկարողացա գալ, գիտեք, այնպես որ․․․

– Բայց միթե՞ դուք անդամ չեք։


  1. [նրա առաջին]
  2. [և խոր]
  3. զարթնեց[ի]