Այս էջը հաստատված է
ոլորտները տատանվեցին։ Դողաց խեղճ հոգին, և[1] դալուկ հրեշտակների եղած գույնն էլ թռավ երկյուղից։
— Անպիտա՜ն․․․ ես քեզ տվի իմ շնորհքները, ստեղծագործելու բարձր կարողությունը, քնքուշ զգացմունքներ և ճոխ երևակայություն, նուրբ ճաշակ[2], քեզ ուղարկեցի որպես իմ մարգարեն[3], դու տարար այդ բոլորը թաքցրիր և․․․
— Չթաքցրի, տեր, մի քանի անգամ ցույց տվի․․․ բայց բանի տեղ չանցավ․․․
[4]Աստվածային շնորհքներդ, եթե ցույց տվիր դու․․․ և[5] սկսեցին շանթերը փայլատակել[6]։
— Ես հայերի մեջ էի, տե՛ր,— շշնջաց հոգին։
— Հա՜․․․— մեղմացած բացականչեց աստված և հրամայեց,— տարե՛ք սրան նահատակների բաժինը։
