– Ա՛յ տղա, իսկի ճանաչեցի ոչ, էս ի՛նչ բան էր,– զարմացած բացականչեց գյուղացիներից մինը ու դարձավ ընկերին.
– Բաղո, դու կճանաչեի՞ր․․․
– Ես աչքերիցը կճանաչեի,– պարծեցավ ընկերը։
Ճշմարիտ որ Գիքորը շատ էր փոխվել, շատ էր մաշվել։ Ինքն էլ էր փոխվել, շորերն էլ։ Դժար էր ճանաչելը։
– Ա՛յ տղա, էս կարգին մարդ ա դառել․․․ հալա սրա շորերին, սրա շնորհքին․․․– հիանում էին գյուղացիները։
– Համբոյի հողը մեր գլխին, տես, նա իր տղին ո՛րտեղ հասցրեց, մեր տղերքը էնտեղ խոզ են արածացնում․․․
Այնինչ Գիքորը իրար ետևից հարցնում էր.
– Իմ մերը ո՞նց ա․․․ մեր երեխեքը ո՞նց են․․․ իմ հերն ընչի՞ չեկավ․․․ մեր կովը ծնել ա, թե՛ չէ․․․ մեր գեղումն ո՞վ ա մեռել․․․
– Ամենն էլ լավ են, շատ բարով կանեն,– պատասխանեցին գյուղացիք։– Էն ա Սուքնանց Ղուկասը մեռավ, մին էլ Պուճուրանց պառավը, մնացածը լավ են։
– Բա իմ հերն ընչի՞ չի գալի։
– Քու հերը լավ ուզում ա, ամա ո՞նց գա։ Ինքը մենակ մի մարդ ա, սաղ տան ջափեն վրեն․․․
– Բա բան չեն ղարգե՞լ․․․
– Ինչ ունեն, որ ինչ ղարգեն, դու ձեր տան բանը գիտես ո՞չ։ Էս տարի էլ հացը բարակ էր, խեղճ հերդ զոռով ծերը ծերին ա հասցնում։ Նրանից ի՞նչ ես ուզում։ Թե ունիս, դու ղարգի․ հրեն խարջ են ուզում– ձեռին գռոշ չունի։
– Հո մեր տանիցը օքմի չի՞ հիվանդացել։
– Չէ՛, էն ա ձեր Ծաղիկ կովը Միրզանց գոմի փլեկովը ներքև ընկավ, սատկեց։
– Ծաղիկը սատկե՞ց․․․
– Խեղճ մերդ էնքան լաց էլավ՝ աչքերն ուռան։
Էս ասելով գյուղացիներից մինը մի նամակ հանեց տվավ Գիքորին ու ասավ.
– Հիմի ի՞նչ ես ասում․ մենք էլ քեզ տեսնիլ չենք, գնալու ենք․ թե մորդ կամ քվորդ համար բան ես ղարգելու, տուր տանենք։
50
