– Հոգիս էստեղ են բերել։ Թարկը տվի, ասի, ախպեր, էլ գնամ՝ թող գլուխս ծեծեն։
Ահա ձեզ <...>։
Հայ գյուղացու կենացը. <1 անընթ.> սկսում են երգել։ (Ճառերը սկսվում են).
– Էդ լավ եք ասում, ձեզ մատաղ։
Ահա ուշանում ենք. <1 անընթ.> ։
<ԽԱՎԱՐԻ ՄԵՋ>
Սուրենը[1] ձգտում է ուղղել, ոչ թե խորտակել։ Նա գլավնին և այլն երկյուղ է տալիս ավազակներով, որոնք և <1 անընթ.>:
(Ազնվականի տիպը– յուր ցեղով պարծեցող մի դատարկապորտ)։
Ավազակները– այդ տգետ բռնության և անարդարության երեսից հալածված գյուղացի երիտասարդությունն է, որի ձեռքի տակ ընկճվում է Սուրենը՝ հակառակորդին ոչ թե բիրտ կռվով, այլ նրա զորեղ նշանակությամբ և սպառնալի հետևանքը մեկնելով ու ցույց տալով։
Ի դեմս նրանց հալածվածը՝ ժողովուրդը և քանի որ այսպես է[2], սարսափելի ու անհաղթելի է քո թշնամին– ժողովուրդը։
Մի՞թե դու կարծում ես այդպես[3], զարմանում ես, որ մի աղջկա սեր կարող է այսքան կաշկանդել– այո՛, կարող է, մի ղարմանար․..
Բայց դեռ ժամանակը չէ[4] անցկացրել, պարոններ, դուք դեռ մի քիչ էլ պատրաստվեցեք, դու, Ռոստոմ, սովորիր պետական լեզուն, որ շատ է հարկավորվելու, քու բերանումն է լինելու քո գյուղի լեզուն, որքան նա հմուտ և ճարտար լինի, այնքան լավ կարող է իրան պաշտպանել. դու Սեդրակ, որ ուզում ես քահանա դառնալ, սովորիր[5] ուսումնասիրել գիտություններ, դու էլ լավ սովորիր պետական լեզուն, պատրաստվեցեք դեռ՝ գնալու համար։
