Մարդին մի բան բարդում են։
Աստված ինքն էլ պարզ է[1] անհուն մի պարզություն։ Ինչ հիմարություն է՝ միայն հիմարություն անվանելը։
ԿՆՈՋԸ
Իմ լուսատտիկ,
Որ լույս ես ցույց տալի,
Կրակ ես Փայլեցնում,
Բայց ջերմություն չունե<ս>։
Այ լուսատտիկ, որ փայլ ես տալիս առանց ջերմության։
Երկու սիրտ։ Գլ<խավորը>, որի պատճառով ընկնում Է։
Կեղծավոր և այլն։ Այդ մարդու[2] սիրտը մի շպարած, սիրուն տուն Է, որի մեջ բազմաթիվ սենյակներ կան։ Աոաջին սենյակում՝ վարդ, երաժշտություն, քաղցրավենիք, գեղեցկություններ ներս են հրավիրում։ Երկրորդում թունավոր նետերով, ժանգոտ սրերով, թույնով <․․․>[3]։
Երրորդում՝ գերեզմաններ։
Հեռու փախիր նրանից։
Մյուսը[4]մռայլ բաների նման Է[5] , բանտ, որի մեջ բանտարկված են բռնության դեմ բողոքողները, ազատության համար կռվողները և այլն, գաղափարի հալածված հերոսները։ (Սա աղքատն է)։
(Կնոջը). - Դու մեղավոր չես, իսկի մեղավոր չես, Հասմիկ։
- Իսկ միշտ այդպես չես ասում։
- Այո[6], քեզ[7] քո ամուսինը, քո սիրողը[8] իրավունք ունի[9] մեղադրելու[10]։ Բայց փիլիսոփան[11]՝ քո հանցանքի[12] պատճառը քեզանից առաջ խոստովանելով)[13], չի մեղադրում հետե– վանքի մեջ։ Փիլիսոփա և ամուսին՝ երկուսն էլ կան իմ մեջ[14]։
