– Ինչ ես կարթըմ տիրացու, ահրըմ էս թամասուկ ա,– ընդհատեց տվողը։
– Հեր օխնած, դե ասա՛ թամասուկ ա որ թամասուկավարի կարթամ է՛,–հանդիմանեց տիրացուն և սկսեց թամասուկավարի կարդալ։
Թուրքաքամակ դսեղեցի[1] Ուհանես աղեն (զինվորական) Ջալալօղլուցը դուրս գալիս ետևիցը մի սապնասիրուն ջալալօղլեցի կանչում է.
– Ուհանե՛ս աղա, Ուհանե՛ս աղա։
Ուհանես աղեն ձին կանգնեցնում է ու հարցնում.
– Ի՞նչ ես ուզում, այ տղա։
– Քե՛զ հետ չեմ, աղա։
– Բա ո՞ւմ հետ ես։
– Ա–նց Ուհանես աղին եմ կանչում։
Դսեղեցի Ուհանես աղեն յուր մոտ է կանչում Ա–նց Ուհանես աղին ու հարցնում.
– Այ տղա, դուն ի՞նչ աղա ես։
– Ոչինչ աղա, դե էնպես ասում են էլի։ Այս լսելով մտրակը քաշում է, սկսում ծեծել Ա–նց Ուհանես աղին՝ ասելով.
– Տո հարամզադա, ես գնամ կռվումը դոշս կարմիր գուլլին դեմ անեմ, դուն ձեռները ջեբումդ ման գաս, ու՝ համ ես, Ուհանես աղա, համ դո՞ւն։
Մի ագռավակեր կուրթանեցի գնում է Դսեղ, ճանապարհին թամբը տակիցր կորցնում է և չէ իմանում– այնքան է մտքի ծովն ընկած լինում։ Գյուղը գնալով հայտնում է, թե ինքը մի հնարագետ ուստա մարդ է՝ եկած հատկապես Կալքարիցը մեղր հանելու.
- ↑ Լոռու ծաղրածուները ամեն գյուղի մի ածականով կնքել են ժողովրդի ոգուն հարմար, դսեղցոց մարդասպան էլ են ասում։