«Խաբար ես ղրկել քո բերանէն,
— Ասեք՝ շատ մի՛ հեռանալ տանէն,
Մէկ օր գալու եմ քո քերխանէն».
Մէլով եմ, զալո՛ւմ, զալո՛ւմ,
Սիրոյդ գինով եմ, զալո՛ւմ, զալո՛ւմ»։ (48)
Եվ գալիս է.
«Շաբաթ օր եկիր իմ սալամըն,
Ձեռըդ առիր դիւիթ-ղալամըն,
Անունս գըրեցիր էնղամըն.
Ինձ խևացըրիր, զալո՛ւմ, զալո՛ւմ,
Մոլորացըրիր, զալո՛ւմ»։ (48)
«Զալումին» գերված՝ Հովնաթանը երդվում է ընդմիշտ մնալ նրա գերին.
«Ինձ հանեցիր իմ գործ ու բանէն,
Թամաշա կանեմ իմ այւանէն,
Չես թողուլ հեռանամ իմ տանէն.
Քանի ես սաղ եմ, զալո՛ւմ,
Քեզի տութսաղ եմ, զալո՛ւմ» (47)
Եվ ապրում ու երգում է էս երջանիկ գերության մեջ.
«Ուրախ եմ, զալո՜ւմ, ամա՜ն, ամա՜ն»...
Էս չարաճճի ու «սիրո թամահ» գեղեցկուհին բանաստեղծի հայրենիքիցն է։ Նաղաշ Հովնաթանը, որ իր թոռնից առաջ կանչվում էր վրաց թագավորի պալատը, գրում է.
«Գիր էի գըրում քու անւանըն,
Միտք ի անում քո սիրոյ բանըն,
Ետնէս ղրկեց*) Վախթանգ խանըն.
Քեզ ո՞նց մոռանամ, զալո՛ւմ,
Ես ո՞նց հեռանամ, զալո՛ւմ»։ (47)
