Крон. ... вспоминая
кончину брата с мудрою тоской,
мы вместе с тем себя не забываем.
Гнед. ... грусть
разумней стала: думая о брате
мы в то же время мыслим о себе.
Кан. рассудок... заставляет нас благоразумно скорбеть об умершем, и т. д.
Իսկ այդ չափավոր վիշտը անվայել խոսք է, վիրավորանք է թագավորի մահվան հիշատակին, որ տակավին թարմ է, և վերջապես, անբնական է մի մարդու բերանում, որ խոսում՝ է իր սիրելի եղբոր մահվան մասին։
Երբ Հորացիոն Համլետին պատմում է, թե ինչպես և ինչպես տեսան գիշերը նրա հանգուցյալ հորը, Համլետը բացականչում է.
Հրաշալի՜ բան է (էջ 30)։
Ռուս թարգմանիչներն այստեղ ասում են странно կամ очень странно. Եվ իսկապես Համլետը այդ պատմությունից զարմանում է, և այնքան ակնհայտնի ու մեծ է այդ զարմանքը, որ Հորացիոն նրան ասում է.
«Տե՛ր, ձեր զարմանքը չափավորեք պահ մի և ինձ ուշ դրեք» (էջ 28)։
Ահա թե ինչպես է խոսում նա հոր ուրվականի առաջ.
|
