Թիֆլիսում հռչակված էր ամենուրեք, թագավորական պալատից սկսած մինչև արհեստավորի խրճիթը»։
Եվ վերջանում է հետևյալ խոսքերով.
«Սայաթ-Նովան միայն վրացերեն չի գրել, այլ նաև հայերեն ու թուրքերեն, որ դեռ մնում են անտիպ»։
Սրա մեջ ասված է միայն, որ նա ծնունդով հայ էր և գրել է նաև հայերեն։
Եվ էս տեսակ մի երգիչ, որին հենց իրենց՝ վրացիների ասելով ամենից շատ իրենք են երախտապարտ, մի երգիչ, որ հավասար թանկ է կովկասյան բոլոր ազգությունների համար, մի երգիչ, որ միայն սեր է արծարծել դեպի վրացին, վրացական լեզուն ու Վրաստանը, մի երգիչ, որ Թիֆլիս քաղաքի ամենամեծ պարծանքներից մինն է, հանկարծ իր հիշատակով, իր անվանը տված հարգանքով շարժում Է վրացիներից ոմանց մաղձն ու զայրույթը։
Եվ էդ ոմանք, թեկուզ և ազգով վրացի, հայերին նեղսիրտ, չարակամ լինելուց առաջ Վրատասնի թշնամիներն են, որովհետև վեր են կենում ու խոսում նրա հոյակապ ու սիրելի երգիչներից մեկի՝ Սայաթ-Նովայի անվան ու հիշատակի դեմ։
Այո՛, սրանք անգիտակից թշնամիներ են ամենից առաջ հենց իրենց հայրենիքին ու ազգին, ռուս թերթը՝ ռուսին ու Ռուսաստանին, վրացական թերթը՝ վրացուն ու Վրաստանին։
Եվ սրանց համար է ասված, թե՝ պետք է ներել, որովհետև չեն հասկանում, թե ինչ են անում։
«Կովկասի Լրաբերի» № 276-ում տպված են Կով. Հայ գրողների ընկերության դեկտեմբերի 5-ի երեկույթի նյութագրությունը և եղած զեկուցումները։
Հոդվածագիրը մանրամասն խոսում է պարոն Լեոյի զեկուցման մասին, բայց բաց է թողել նրա վերջին խոսքը։
