Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ7.djvu/144

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

վարդերով ու երգերով գնում է բաց անելու Սայաթ-Նովայի մահարձանը։ Գերեզմաններ կան, որ պայծառ են, ժպտում են մարդկանց սրտերին մի խոր հավիտենական ժպիտով ու ասես թե կյանքը հաշտեցնում են մահի հետ։

Էս տեսակ մի պայծառ գերեզման է Սայաթ-Նովայի գերեզմանը, ամբողջովին հաշտություն ու սեր է բուրում, ու միշտ էլ ժպտալու է ամենքին, ու միշտ էլ կրկնելու է ամենքին.

«Աշխարհքըս քունն ըլի, ի՞նչ պիտիս տանի՝
Աստուաձ սիրէ՛, հօքի սիրէ՛, եա՛ր սիրէ՛…
Աստուաձ դիփունանցըն մին հօքի էրիտ՝
Աղկատ սիրէ՛, ղոնաղ սիրէ՛, տար սիրէ…»։


Միշտ կենդանի մի գերեզման, և կենդանությունը պայծառ, քնքուշ ու ազնիվ։


ՊԵՏՔ Է ԼՍԵԼ

Հայոց գրողների ընկերությունը, ի նկատի առնելով, որ մեր ինքնաճանաչության համար անհրաժեշտ է մեր հարևան ժողովուրդների հետ ծանոթանալը, որոշել է իր գրական երեկույթների շարքում առանձին երեկույթներ հատկացնել նրանց պատմությանը, գրականության ու գեղարվեստին, պարզել ու հասկանալ նրանց ու մեր փոխադարձ ազդեցություններն ու հարաբերությունները։

Իհարկե, սրանք դեռ հարևանցի ու ընդհանուր ծանոթություններ են տակավին և Գրողների ընկերության էս սկզբնական զործունեությունը ավելի նման է մի հախուռն հարձակումի, որ առայժմ կարող է մեր նոր զարթնող հասարակության անմշակ ուշքն ու միտքը գրավել ու տանել մի կուլտուրական ուժեղ հոսանք առաջ բերելու համար, նրանից հետո կգան մասնական ու մասնագիտական խոր ուսումնասիրությունները։