Հետաձգվում է։
Ամենքս էլ հետաձգում ենք։ Բայց բոլորովին լռել չի կարելի։ Եվ ինձ էսօր համակում է մի խոր տխրություն։
Ես մտածում եմ. ինչպես էսօր ժամանակը չի, որ Լերմոնտովի ծննդյան հարյուրամյակի տոնը գար, էնպես էլ հարյուր տարի առաջ ժամանակը չէր, որ Լերմոնտովը ծնվեր, բայց ծնվեց, ծնվեց հրեղեն ու վերասլաց մի հոգով, որ դեռ մանկուց չնաշխարհիկն էր որոնում հարյուր տարի առաջ եղած Ռուսաստանի միջավայրում, չինովնիկական մունդիրի մեջ ամուր սեղմված ու չորացած մի կյանքում, ու կատարվեց մեծ դրաման։
Այո՛, դրամաների մեջ ավելի զարհուրելին չկա, քան մեծ հոգիների դրաման։
Լերմոնտովն էլ ունեցավ իր մեծ ընկերի՝ Պուշկինի ճակատագիրը։ Մինը եղավ որպես ջինջ երկնակամարի վրա թափառող մենակ մի ամպ։
|
Մյուսը՝ որպես ծովի ընդարձակության վրա, կապույտ մշուշի մեջ հածող մենակ մի նավ։
|
Եվ երկուսն էլ Ռուսաստանի լայնածավալ տափաստանների վրա չհասկացված ու հալածված մենակ հոգիներ…
Բայց ինչո՞ւ էին նրանք հալածված իրենց հայրենիքում։ Մի՞թե իրենց հայրենիքը չէին սիրում։ Մի՞թե Լերմոնտովը իր հայրենիքը չէր սիրում։
Սիրում էր, այո՛, բայց «տարօրինակ» սիրով, ոչ էն սիրով, ինչ սիրով որ սիրում էին մնացած շատերը։ Եվ ինքն էր խոստովանում հրապարակով, թե՝ ոչ արյունով գնած
