են Հայաստանի կլիմային հատուկ փարթամ ու շքեղ ծաղիկները։
Ճշմարիտ է, նրանց մեջ կան նաև դրսից, հեռուներից փոխադրած ու պատվաստված շատ ծաղիկներ, բայց բոլորն էլ կենդանի ծաղիկներ են, վառ ու պայծառ երանգներով, զարմանազան ձևերով ու առանձնահատուկ բուրմունքով։
Եվ ահա նրանք՝ մի Աբովյան կամ մի Սրվանձտյան, էս կենդանի ծաղիկներից են կազմում իրենց փնջերը, որոնք, ինչպես էլ կապված լինեն, միշտ հոտավետ են ու հրապուրիչ։
Իսկ մեր գաղութային գրողներին ու հրապարակախոսներին ես նմանեցնում եմ էդ պարտեզի պարիսպներից դուրս, հեռու մարդկանց, որոնք գույնզգույն թղթերից արհեստական ծաղիկներ են շինում, նրանցից են փնջեր կազմում ու էդ փնջերը ղրկում են հայրենի բուրաստանում նստած մարդկանց։
Գուցե մի քիչ խիստ եմ ասում, ով ինչքան կուզի, թող մեղմացնի, դարձյալ մեծ բան չի փոխվիլ։ Դարձյալ մեր գաղութային լեզուն կմնա մի լեզու, որ ունի էն ամենաքիչը, մինիմումը, ինչ որ կարող է ունենալ մի որևէ լեզու, այսինքն բառեր։ Իսկ լեզուն բառեր ու բառերի շարան, բառերի «տերողորմյա» չի։
Սրանով ես բնավ տաղանդի ու անտաղանդության կամ թյուր ու շիտակ հասկացողությունների խնդիր չեմ հարուցանում, այլ ուզում եմ շեշտել էն խոշոր հանգամանքը, որ մեր գրական լեզվի շինության գործում էնքան մեծ դեր է կատարել, էն երերուն վիճակը, էն երկվությունը, որի մեջ դեռ տարուբերվում է մեր գրական լեզուն։
Եվ ինչպես գրական լեզուն ու ամբողջ գրականությունն են տարուբերվել էդ երկվության մեջ, մայրենականի, հարազատի ու արհեստականի, շինծու լեզվի մեջ, էնպես էլ առանձին-առանձին գրողները։ Սրա ամենալավ օրինակը Ռաֆայել Պատկանյանն ու Սունդուկյանն են, որոնց գրական լեզվով
