թագուհու նաժիշտներից մեկն է եղած <1 անընթ.> ֆիտտոն[1]
Սոնետի մեջ նա գանգատվում է իր դերասանական վիճակից, որ արհամարհված մի վիճակ էր էն ժամանակ3, մի խոսքով մի խալխի նոքար, ինչպես մեր Սայաթ-Ն<ովան> էր ասում իրեն համար։ [էսպես էլ երբ նայում եք բոլոր սոնետների մեջ, ինչ որ ասում է իր սիրածներին, նույնը ասում է ամբողջ աշխարհքին][2] [որ ուրիշներին շատ է ուրախություն տալիս, բայց իրեն համար [ուրախություն չկա] քիչ ուրախություն կա]։
Մի մարդ, որ ուրիշներին շատ բարձր հաճույքներ է տվել, իսկ ուրիշներն իրեն շատ վիշտ։
Էդպես է արդեն հանճարի ճակատագիրը, որ միշտ բարձր հաճույքներ տա ուրիշներին՝ սերունդե-սերունդ ուրիշներին, անվերջ ուրիշներին.... Իսկ ինքը երջանիկ է արդեն նրանով, որ [հոգով կապված է] ինչքան էլ տանջվի ու տառապի էս անցավոր կյանքում, իր ամբողջ էությամբ [գիտակցում է, որ հավ<իտյան> կապված է] անանցի հետ է կապված, հավերժականի մասն է անմահ։
[Իսկ] Թե ի՞նչ բան է ինքը հանճարը ըստ էության, ի՞նչ է Շեքսպիրն ինքը, մենք չենք իմանում, չենք էլ իմանալու, և էսօր սրանով զբաղվելու օրը չի, էսօր եկել ենք միայն երկյուղածությամբ գլուխ խոնարհելու նրա մահկանացու աճյունի [առջև] և նրա միշտ անմահ հոգու առջև, որ անդադար վարում է պատերազմներից ամենից մեծն ու սրբազանը, [ահավորը] անվերջ նվաճելով մարդկային սրտերը՝ արդարության, գեղեցկության ու ճշմարտության <համար>, անվերջ ընդարձակելով բանաստեղծության [թագ<ավորության>] պայծառ տիրապետության սահմանները՝ [գազանության] հանդեպ։
