Է այն հազվագյուտ մեզ մավզոլեոն* (25),
Եվ ցրտասառույց խավար դագաղի
Երբեմն ճակատին ալեկոծվում էր (26).
Ոչ ոք չըգիտեր հարցանել նորան. (27)
Եվ սոխակի նվագածություն
Միշտ հնչե՜ քո ականջին. (45)
Ես քեզ մի օր փայփայեցի,
Որպես պայծառ աղավնյակ. (46)
Առաջին գլուխը «Լևոնի վշտի»
Խնդրում է այստեղ ճաշակել վախճան. (50)
Նորան Կովկասը ժամ ինչ կըգրավե.
Որ վարդյա քաղե նորանից փուշեր. (50)
Ո՜հ, իմ հայ եղբայր, ես ցավում եմ քեզ. (62)
Ա՜խ, եթե հայի ուսերը ճեղքեր
Ոխերիմ լուծը յուր բռնավորի. (68)
Սպիտակությունք սուրբ ոսկրների
Խնկով սրսկեցին դաշտն Ավարայրի. (86)
Ա՜խ, եթե խավարն լուսով ծավալեր,
Որ ձեր չորս կողմին թագավորում է (93)
Զարմանալի չէ, որ Նախնիքը մեր
Կարծեցին լինել դրախտն Եդեմի (Հայաստանը) (109)
Ի՜նչ ոսկենկար բուսականներով
Խնկահոտում են այստեղ հովիտներ, (109)
Մեղմ խոխոջում են անհոգ առուներ.
Ինձ նկարում է նոցա ապակին (110)
Ընչասեր կրքից նա ազատվելով,
Օրհնաբանում է Զորավոր Հայրը (151)
Ո՛վ մարդկություն, իմ կանաչ վարդ,
Որպես ծառա վշտացար, (160)
Լի են ծաղկով քաղցրահոտ (161 )
Եվ հարազատ այգիներից
Տարածվում է քաղցրություն. (162)
