մինն ու մինը՝ իրենց թափանցիկ շղարշների մեջ։ Իհարկե, մի քիչ անգութ եմ երևակայել, այն քնքույշներին այն ցրտում այնքան բարակ զգեստով, բայց ինչ անենք, աստվածանալու համար կարելի է և մի քիչ մրսել։ Չէ՞ որ ամեն փառք ունի իր ծանրությունը։
Ահա այստեղից էլ ես զրկել եմ Ձեզ այն պոստ-կարտը՝ Կովկասի Ոլիմպոսից1…
Այնտեղից՝ ուղիղ դեպի Աբասթուման, ու ընկա ինձ սպասող բաց գրկերի մեջ։ Բայց նրանք շուտով գնացին, այժմ մենակ եմ։
Շրջապատված եմ ամեն հարմարություններով։ Մի լավ բժիշկ կա այստեղ և շատ լավ մարդ է (ռուս), միշտ հետևում է։ Սրա հանձնարարությամբ ու խորհրդով էլ ապրում եմ մի ռուս ընտանիքում, ուր, ինչպես ինքն ասում էր, ես կլինեմ под пазухой самого Исуса Христа[1]: Եվ ճիշտ որ՝ շատ բարի, մաքուր ընտանիք են։ Տանտիկինը մի ժիր, աչքաբաց կին է, և ես ու մարդն ապրում ենք նրա пазух-ի տակ։ Եվ ինձ համար միշտ գերադասելի է լինել մի կնոջ пазух-ի տակ, քան թե նույնիսկ՝ Հիսուս Քրիստոսի։ Թեև, տարաբախտաբար, բանաստեղծական ոչինչ չկա մեջը և հենց դրանով էլ застрахована[2]:
Սքանչելի, սքանչելի օրեր են։ Չգիտեմ՝ Դուք երբևէ աշնանը եղե՞լ եք բնության մեջ, անտառներում, սար ու ձորերում։ Աբասթումանի հովիտը լիքն է արևի շողերով, սոճի անտառների բուրմունքով, թռչունների աշնան՝ հրաժեշտի երգերով ու մի անուշ, թախծալի խաղաղությամբ։ Ամբողջ օրը զբոսանքներ եմ կատարում. թաղվում եմ անտառների խորքում, բարձրանում եմ սարերի գլուխները, նստում եմ ժայռերի գագաթներին ու մտորում, ցնորում, չնայելով Ձեր խրատին։ Հաճախ, հենց այդ անտառներում, այդ ժայռերի
